Heimilisritið - 01.05.1951, Page 38

svo liíandi, að svo var sem það
þyrlaðist upp á \ ið í dansandi
lokkum. Hún var grönn og frá-
bærlega vel vaxin. Röddin. . . .
Hatherly liafði lýst henni sem
engiarödd, og nú fannst Grigson
hið sama. Iíún var prestsdóttir
og átti að fá að dvelja eitt ár
í París við málaranám.
Og hvílíkt ár hafði það verið!
Grigson og Hatherly fannst
þeir gamlir í hettunni, og hún
lei't á þá sem véfrétt og sam-
sinnti öllu, sem þeir sögð'u, skil-
yrðislaust. Þeir fóru með hana
um allt, leiðbeinendur hennar,
verndarar og félagar.
Þeirn fannst, að aldrei mvndi
hafa verið eins fullkomin þrenn-
ing. Grigson stóð bezt að vígi,
hann kunni rnest í frönsku og
þekkti París lít í yztu æsar.
Nóra bæði leit upp til þessara
ungu manna og var þeim senr
móðir. Hún var aldrei of þreytt
til að sitja fyrir hjá þeim. Þeir
fundu báðir, að teikningar þeirra
af Nóru voru þeirra beztu mynd-
ir.
Hatherley var þeirra skarp-
skyggnastur. Hann hafði lesið
meira en þau, og hann beindi
stundum talinu að alvarlegum
efnum. Hann virtist aldrei iðr-
ast neins, sem hann hafði gert.
Hann lifði hvern dag eins og
honurn þætti fyrir að sjá af hon-
um að kvöldi. Hann var fátæk-
36
astur þeirra þriggja og óprúttn-
astur.
Astin, sem félagslyndi þeirra
hafð'i tafið íyrir um tíma, kvikn-
aði í hjörtum Grigsons og Hat-
herly um svipað leyti. Hvor um
sig fann hana hjá sjálfum sér og
hinum, en leyndu þeirri vitn-
eskju.
Hatherly veiktist svo af háls-
bólgu. Hann var ekki jafn
hraustbyggður og Grigson, og
veikin lágðist þungt á hann. Á
móti vilja hans sendu þau eftir
lækni. Hann var látinn liggja í
rúminu með ísbakstra við liáls-
inn. Nóra lijúkraði honum og
hætti náminu í hálfan mánuð.
Grigson fannst hann einn og vf-
irgefinn. Þegar hann kom heim,
læddist hann á tánum inn í her-
bergið, og þá sat stúlkan þar
ætíð. Einu sinni kom hann að
henni, er hún var að teikna höf-
uðið á Hatherly sofandi.
Kvöld eitt kom hann inn án
þess þau sæju. Nóra var að' út-
búa baksturinn, hún var föl og
þreytuleg. Grigson hafði aldrei
séð hana slíka áður. Það var
blíðlegur raunasvipur á andliti
hennar, og í augum Hatherlys
var líka eitthvað, sem líktist
ástarbjarma.
Þau hrukku við og heilsuðu
Grigson.
„Honum líður betur“, sagði
hún og brosti.
HEIMILISRITIÐ