Heimilisritið - 01.05.1951, Síða 39

„Það er gott“. Grigson gekk
að rúminu og leit á vin sinn.
„Sýndu okkur verk þitt“,
sagði Hathérly hvíslandi.
„Það er afleitt“, sagð'i Grig-
son. „En það var fyrirmyndin
líka. Hún var alveg sköpunar-
lagslaus“.
„Það verður gaman“, sagði
Nóra, „þegar við getum öll farið
að vinna aftur“.
Stundu síðar fylgdi Grigson
herini fram í ganginn. Hann tók
unx hendur hennar.
„Þér er ískalt á höndunum“,
sagði hann. „Þú getur orðið veik
áður en varir“.
„O, nei, nei!“ svaraði hún. „Eg
verð' aldrei veik“.
„Þú ert dauðþreytt“.
„En sú vitleysa! En ég þakka
umhyggjusemina“. Allt í einu
þrýsti hann köldum höndum
hennar að brjósti sér og kyssti
hana. „Ertu mér þakklát fyrir
þetta?“ spurði hann.
Frá þessum degi var allt
breytt. Þau voru eins og undir
álagadóm. Það var sama hve
eðlileg þau reyndu að vera, allt,
sem þau sögðu virtist hinum
hai'a tvíræða merkingu. Hat-
herly varð brátt frískur og þau
tóku upp sitt fyrra líl’, en að-
eins á yfirborðinu. Þrár þeirra
og tilfinningar í garð hvers ann-
ars voru algerlega annars eðlis
en áður.
Grigson tók að’ sjá Hatherly
í nýju Ijósi. Honum fannst hann
munaðarfullur og ágengur. Hat-
herly þótti hann hins vegar vera
eigingjarn og yfirlætisfullur.
Hann tók að andmæla Grigson
\ið öll tækifæri. Grigson byrj-
aði að gera gys að honum. Svo
gerðu þeir sér far um að vera
einlægir og vingjarnlegir hvor
\ ið a-nnan dögum saman. Þá var
Nóra frá sér numin af ánægju.
Segði hún eitthvað hlýlegt við
annan þeirra, gætti hún þess að
vera jafn lilýleg við hinn. En
þeir sáu í gegnum hana.
Fyrstu vikur vorsins reyndu
þau að frestá því, sem þau vissu,
að óhjákvæmilega hlaut að
verða. En vináttan var orðin að
ást og afbrýði. Ástarorð og
beiskyrði voru ætíð til reiðu á
vörum ungu mannanna. Nóra
var þeim leyndardómur, og einn-
ig sjálfri sér. Hún lá vakandi á
nóttunni og reyndi að átti sig á,
hvorn hún elskaði meir. Hún
vissi aðeins, að hún hafði meiri
stuðning af Grigson, og að síð-
an Hatherly varð veikur, voru
tilfinningar hennar viðkvæmari
gagnvart honum.
Einn fagran sunnudag ákváðu
þau að fara út í sveit. Þau fóru
út að ánni og leigðu sér bát og
reru út á ána. Nóra sat í skutn-
um, en ungu mennirnir reru og
litu ekki af henni augunum.
HEIMILISRITIÐ
37