Heimilisritið - 01.05.1951, Síða 40

Þau fóru í land og borðuðu í
veitingahúsi. Þau voru allt í einu
orðin hamingjusöm og hlógu og
röbbuð'u.
,,Ég hefði gaman af að vita,
hvernig ævi okkar verður“, sagði
Nóra. „Hugsa sér — við komum
hingað frá Donegal og Sussex og
Ohio og verðum vinir!“
„Við verðurn alltaf vinir“,
sagði Grigson.
„Hvar sem við förum og hvað
sem við gerum, munum við allt-
af minnast þessa dags“, sagði
Hatherly. „Við munum minnast
hans, þegar við erum orðnir feit-
ir og frægir, og segja hvor við
annan: „Manstu daginn á ánni,
þegar Nóra borðaði þessi ósköp
og það var rautt hagþorn í full-
um blóma rétt við borðið okk-
ar?“
Grigson tók allt í einu eítir,
þarna sem hann sat á bekknum
í garðinum, að hann starði á
rautt hagþorn í fullum blóma og
eitt andartak var hann utan við
sig. Hvar var hann? Hafð'i hann
í rauninni séð Hatherly? Hvað
voru margir dagar eða ár liðin
síðan þetta atvik við ána átti
sér stað?
Hann sá gárurnar á ánni, unga
fólkið þrennt í árabátnum á leið
niður ána, og sólin var falin bak
við gullin ský í vestri.
Nóra vildi umfram allt róa.
Það var létt nú, því þau héldu
undan straumnum.
Nú sat Grigson í skutnum,
liann virti með beiskri afbrýði
fyrir sér andlit hennar með'an
hún reri. Ó, ef þau væru bara
tvö! En þarna sat Hatherlv í
stafninum og hugsaði einnig um
hana. Grigson þóttist viss um
það.
Það glitraði á ána og vor-
kvöidið var hljótt. Nóra raulaði
írskt lag. Það var sem þau liðu
áfram í draumi.
Þau nálguðust grein, sem hékk
út yfir ána, og Grigson hrópaði
til stúlkunnar að' vara sig, en
um seinan. Onnur árin rakst í,
og bæði Grigson og Ilatherly
spruttu upp til að hjálpa. í
næstu andrá voru þau öll í ánni.
Nóra var undir bátnum, og hún
kunni ekki að synda. Hún hróp-
að'i í skelfingu: „Bjargið mér,
bjargið mér!“ Öll voru þau upp-
gefin, er þau náðu landi.
Báðir höfðu lagt sig fram um
að bjarga henni, og næstum bar-
izt um hana í vatninu. Þegar
þeir lágu hjá henni á árbakkan-
um, voru þeir fullir af þrá til
hennar og afbrýði hvor gagn-
vart öðrum.
Grigson lá með andlitið í gras-
inu. Hann heyrði Nóru gráta og
það gerði hann óðan. Hún lá á
milli þeirra. Grigson reisti sig.
allt í einu upp og leit niður í
andlit henni. Hann gat ekki
38
HEIMILISRITIÐ