Heimilisritið - 01.05.1951, Page 46

hvað langt yrði að bíða morg-
ungöngunnar. Hann þurfti ekki
að bíða lengi. Ragnar fór í bað,
drakk morgunkaffið, og svo
löbbuðu þeir út 1 sólskinið.
Hann heilsaði geðillu þvotta-
konunni vingjamlega. Hún lá á
hnjánum á stigapallinum með
skúringafötuna við hlið sér.
,,Góðan dag, frú Larsen. Það
er góða veðrið, það er byrjað
að vora.“
Hún leit upp frá vinnu sinni.
„Já, það held ég nú, krakkarn-
ir eru farin að hoppa í parís á
gangstéttinni.“
Ja, bauð hún ekki góðan dag,
hvað gekk eiginlega að mann-
eskjunni, hugsaði hann. Hún
var ekkert nema vingjarnleg-
heitin. Hvernig hafði hann
fengið þá hugmynd, að hún
væri önuglynd.
Ragnar og Skot voru komnir
út úr borginni. Barmar áveitu-
skurðanna voru þaktir hófsól-
eyjum og Ragnar týndi fáein-
ar þeirra. Litur þeirra var
hreinn og fagur, og þær voru
ekki ennþá orðnar rykfallnar.
En litli bíllinn, sem kom þjót-
andi eftir veginum, gerði sitt
til að þær yrðu það. Hundurinn
Skot stóð á yeginum, þefaði af
dauðri mús og kærði sig koll-
óttan um bílinn, sem kom á
fleygiferð. Ragnar kallaði í
hann, en Skot sinnti því engu.
eða lét að minnsta kosti eins og
hann heyrði ekki til hans. Hann
hafði annað miklu skemmti-
legra fyrir stafni — að leika
sér að dauðu músinni.
„Skot!“ kallaði Ragnar aftur,
því bíllinn nálgaðist með geisi
hraða, sem gaf til kynna að
engin miskunn yrði sýnd. Með
því að hætta sínu eigin lífi,
tókst Ragnari á síðustu stundu
að hlaupa út á veginn og draga
Skot burtu. Það hvein í brems-
unum á bílnum, en áður en hann
nam alveg staðar skrikaði hann
nokkra metra eftir veginum.
Ung stúlka sat við stýrið, eins
og Ragnar hafði strax getið sér
til. Hann var heldur ekki í vafa
um, hvað hún myndi segja,
nefnilega: „Ef þér hafið ekki
betri stjórn á hundi yðar, ætt-
uð þér að hafa hann í bandi.“
Hann sá að hún var ljómandi
lagleg, og ákaflega móðguð.
„Góða veðrið,“ sagði hann.
„Það er að byrja að vora.“
„Hvað eigið þér við?“ sagði
hún með undrunarblandinni
gremju.
„Þess vegna er ekkert við því
að segja, þótt fólk stígi bensín-
ið í botn og aki með hundrað
kílómetra hraða.“
„Nei,“ sagði hún, fullviss um
að hann væri mesti háðfugl.
„Og þess vegna bið ég afsök-
ynar fyrir okkur Skot,“ hélt
44
HEIMILISRITIÐ