Heimilisritið - 01.05.1951, Page 48

Það er hún, hugsaði Ragnar.
Það hefur sprungið hjá henni.
Það er eitt af þessum tilfell-
um, sem gefa í skyn að örlög-
in séu með spilin og sem maður
þorir aldrei að bera á borð fyr-
ir lesendur sína, vegna þess, að
þeim þykir það of ósennilegt.
Það eru svona atburðir, sem
veruleikinn er einn um.
Um leið og hún sá hann nálg-
ast, flýtti hún sér að ná í ýms
áhöld, sem hún þurfti að nota
til að skipta um hjólbarða.
„Ég frábið mig athugasemd-
ir yðar um hvað veðrið sé ynd-
islegt í dag,“ sagði hún um leið
og hann nálgaðist.
Hún hamaðist við tjakkinn
og tókst líka að lyfta vagnin-
um um eina tommu, en þá
valt tjakkurinn um, og erfiði
hennar varð árangurslaust.
„Af hverju hlæið þér ekki?“
sagði hún. „Annað hvort eigið
þér ekki til kýmnigáfu eða þér
eruð svona viljasterkur.“
„Hlæ ekki?“ sagði hann.
„Hvers vegna skyldi ég hlæja?
Þetta er fullkomlega eðlilegt."
Hann settist á hækjur sínar við
hjólið og fór að hjálpa henni.
„Það á ekki að byrja á
tjakknum, fyrst losar maður
skrúfurnar. Reyndar var ég að
hugsa upp allt annað. Ég var
búinn að kveðja yður og bjóst
ekki við að sjá yður aftur, að
vísu hafði ég skrifað hjá mér
bílnúmer yðar, — en ... Nú
stöndum við hér. Finnst yður
það ekki einkennilegt?“
„Hvað er einkennilegt við
það, þó að nagli verði fyrir
hjólinu?“ sagði hún.
„Að vísu ekki,“ viðurkenndi
hann. „Engu fremur en þótt
Skot fyndi dauða mús á vegin-
um. En hitt er skrítið, að það
skyldi vera þar bæði dauð mús
og nagli.“
Meðan hann hélt áfram að
tala, hafði hann losað skrúfurn-
ar af hjólinu og nú tók hann
að bisa við tjakkinn. Von bráð-
ar hafði hann lokið við að setja
varahjólið á.
„Það var heppilegt að þér
gátuð hjálpað mér,“ sagði hún.
„Ég er hrædd um að unnusti
minn fari að verða órólegur.“
Ragnar var ekki almennilega
með á nótunum. „Fari að
verða?“ spurði hann. „Ef hann
hefur aldrei verið það áður,
þá er sannarlega kominn tími
til að hann verði það.“
„Hvað eigið þér eiginlega við
með því?“ spurði hún.
„Ef ég segi, að þér hafið mis-
skilið mig, munuð þér kannske
skilja mig,“ sagði hann.
Þetta var einkennilegt tal, en
hún kunni að taka því á réttan
hátt. Þegar hana fór að renna
grun í hvað hann meinti, mis-
46
HEIMILISRITIÐ