Heimilisritið - 01.05.1951, Qupperneq 50

Þeir tóku stefnuna á Stenby
og höfðu gengið röskan klukku-
tíma, þegar lítill bíll kom þjót-
andi á móti þeim. Ragnar veif-
aði, en það bar ekki á öðru en
að hún hefðr ætlað að stanza án
þess.
„Ég þekkti Skot aftur,“ kall-
aði hún, þegar þeir hlupu að
bílnum. „Hann er svo þreytu-
legur auminginn. Viljið þér aka
með?“
„Já, með mestu ánægju,“
sagði Ragnar. „Við vorum eigin-
lega á leiðinni til Stenby, en
nú er þess ekki þörf lengur.
Var hann ekki heima?“
„Jú,“ sagði hún. „Hvaða erindi
áttuð þér til Stenby?“ Hún opn-
aði dyrnar á bílnum og hann
settist við hliðina á henni.
„Skila hanzkanum yðar. Skot
biðst afsökúnar.“
Hún stundi þungan og setti
bílinn í gang með hnykk og ók
í áttina til bæjarins.
„Þér hafið vonandi ekki
fleygt hinum hanzkanum,“ sagði
Ragnar.
„Mér er alveg sama um
hanzkana, ... þeir voru frá
kær ... Carl. Það fyrsta sem
hann sagði, m: „Þú kemur
seint þykir i. t. Við höfum
beðið eftir þér. Ertu búimi að
týna öðrum hanzkanum? Góða
Úlla, þú verður að ... Hvenær
ætli þér lærist að gæta þess
sem þú átt!“ Þegar maður hugs-
ar til þess, að ... Jæja, þér
skiljið."
„Að þér hafið fengið nóg af
svo góðu?“
Hún hneigði höfuðið til sam-
þykkis.
„Ef þér hafið líka tapað
hringnum yðar,“ sagði Ragnar,
„þá finnst mér þetta hafa ver-
ið ágætur og vel notaður dag-
ur.“
Hún hneigði aftur höfuðið til
samþykkis. „Ég fór til hans
vegna þess að við þurftum að
tala um ýmislegt. Nú kemur
til hans kasta, hugsaði ég með
sjálfri mér. — Og svo — já, svo
fór það eins og það fór.“ '
Vindurinn blés á móti þeim
og lék sér í hári hennar.
„Skot var hin raunverulega
orsök,“ sagði Ragnar.
„Já, að vissu leyti,“ sagði hún
og klappaði Skot, sem lá með
hausinn og framlappirnar í
kjöltu hennar, en bakhlutann á
hnjám Ragnars. Um varir henn-
ar lék ánægjulegt bros.
„Ef ég hefði fært þetta í let-
ur,“ sagði hann, „hefði ég ekki
þorað að láta endirinn fylgja,
fólki þætti það alltof ósenni-
legt.“
„Þér gætuð þó að minnsta
kosti kynnt yður,“ sagði Úlla.
ENDIR
48
HEIMILISRITIÐ