Heimilisritið - 01.05.1951, Síða 57

lítið eitt af ávöxtum. Hún var dauð-
þreytt og verkjaði í alla limi.
„Ég má til með að fara snemma
að sofa,“ sagði Howes og kveikti í
pípu sinni, þegar hann hafði lokið við
að borða. „Þú verður sjálfsagt að eft-
irláta stúlkunni rúmið þitt, Doyle?“
,,Já, auðvitað læt ég yður hafa rúm-
ið mitt í bakherberginu, frú Sterling —
eða á ég að ávarpa yður sem ungfrú
Allison?" sagði Doyle, er varla hafði lit-
ið af Joan síðan hann kom heim aftur.
„Það er víst ckki eins veglegt og svefn-
herbergi Hilary Sterlings, en þér verð-
íð að afsaka það, af því við búum hér
í miðjum frumskóginum."
,,Kærar þakkir," sagði Joan og stóð
upp. „Ég held ég fari þá að sofa, ef
þið viljið hafa mig afsakaða. Góða nótt.“
Doyle kvcikti ljós hjá hcnni, og hún
fór ínn í bakherbergið og lokaði dyr-
unum á eftir sér. Þar var hægt að loka
að sér með þvcrslá, sem féll í tvo hringi
er voru sinn í hvorum dyrastafnum.
Eftir að hafa gengið frá slánni and-
aði Joan léttara við tilhugsunina um, að
henni væri þó a. m. k. óhætt í nótt.
Þrátt fyrir þreytuna,) Ieið langur tími
þangað til hún sofnaði. Hún lá og hlust-
aði á óminn af samtali mannanna í
fremra herberginu og á óhugnanlega
skræki i' náttfuglum, sem voru á sveimi
kringum húsið, en loks sofnaði hún
værum svefni og vaknaði svo endur-
nærð, en stirð í öllum liðamótum, og
sá að sólin skem inn í herbergið.
Hún lá dálitla stund vakandi og gat
ekki áttað sig á, hvar hún var. Hún
leit í kringum sig hálfringluð. Svo
komu endurminningarnar um hina ó-
hugnanlegu viðburði gærdagsins. Hún
gat bara ckki skilið, að það væru ekki
nema tuttugu og fjórar klukkustundir
síðan hún stökk um borð í mótorbátinn
og sigldi frá landi með Renu. Henni
fannst hinir fyrri áhyggjulausu ævi-
dagar sínir tilheyra óendanlega fjarlægri
fortíð.
„Það er sjálfsagt ekki annað fyrir
mig að gera, en að rcyna að þrauka
þetta af,“ sagði hún við sjálfa sig, með-
an hún var að fara á fætur. „Að minnsta
kosti má ég ekki missa kjarkinn."
Hún tók þverslána frá, opnaði dyrn-
ar og gekk inn í fremra herbergið. Þar
sá hún svarta Doyle sitjandi í ruggustól
með fæturna uppi á borði. Hann hélt
höndum fynr aftan hnakka og reykti
vindil, en flýtti sér að standa á fætur,
þcgar hann kont auga á Joan.
„Ég vona að þér hafið sofið vel,“
sagði hann og horfði nærgöngulum að-
dáunaraugum á Joan. „Þér eruð fegurri
en nokkru sinni fyrr.“
„Þakka yður fyrir, ég hef sofið á-
gætlega," svaraði Joan fálega. „Er How-
es lagður af stað?“
„Já, hann fór í birtingu, en það er
vafasamt hvort hann kemst til Ulava
fyrir myrkur. Það er mjög erfitt að kom-
ast gegnum frumskóginn," svaraði
Doyle. „Ég efast um að hann komist
heim til Sterlings fyrr en á morgun,
og hann kemur' tæplega þaðan aftur
fyrr en þarnæsta dag, svo að við verð-
um hér tvö ein í tvo daga eða lengur.
En treystið mér, ég skal sjá um yður á
allan hátt, kæra frú, og ég vona að
okkur komi vel saman. Má bjóða yð-
ur kaffi? Ég byrjaði strax að búa það
til, þegar ég heyrði að þér fóruð að
hreyfa yður.“
HEIMILISRITIÐ
55