Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 8

ar mættust —, fyrst laust, en
svo fastara — unz hún losaði
sig hægt.
Hún tók glasið og sneri því
milli fingranna.
„Sverrir, segðu mér —
komstu með mér sem viðskipta-
vinur?“
„í sannleika sagt, Miriam,
ég veit það ekki.“
„Ég býst við, að margir sjó-
menn hugsi á þá leið, þegar
þeir fara í land að skemmta sér,
ekki satt?“
„Ég hugsa það.“
Hún lyfti glasinu og drakk
út, stóð svo hægt á fætur og
gekk að speglinum.
„Mér þykir vænt um hrein-
skilni þína.“ Hún losaði slopp-
inn hægt.
Ég stóð upp.
„Miriam — þú ...“
„Við erum þó bæði íslending-
ar.“
Augu okkar mættust — og
sloppurinn féll á gólfið af nökt-
um líkama hennar. Rödd henn-
ar var mjúk og hlý: „Komdu
— Sverrir."
Ég greip hana í fangið og bar
hana gegnum opnar dyrnar inn
í svefnherbergið.
SÓLIN SKEIN inn í herberg-
ið, þegar ég vaknaði. Ég rétti
út höndina eftir Miriam, en
rúmið var autt. Ég settist upp,
og um leið kom hún í dyrnar.
Hún var í sama sloppnum, og
ljóst hárið var ofurlítið úfið.
Hún kom og settist á rúmið.
„Svafstu vel, vinur?“ Augu
hennar voru mild, og hönd mín
strauk yfir mjúka öxl hennar.
„Já —. En nú verð ég að
fara.“
Hún kinkaði aðeins kolli, laut
svo hægt niður og kyssti mig
létt á ennið.
„Klæddu þig, og komdu svo
fram.“
Hún gekk út, og ég heyrði að
hún hellti í glas. Þegar ég kom
fram, sat hún í sófanum með
glasið hálftómt í hendinni.
„Viltu einn?“
Ég hristi höfuðið, og stakk
hendinni í vasann, en hún
stöðvaði mig.
„Nei — ekki þú, Sverrir —.
Ég vil heldur mega þakka þér
—“ Hún kom fast til mín..
„Þakka —. Ég veit ekki hvað
ég á að segja — en þú ert dá-
samleg...“ Ég fann ekki orð til
að ljúka setningunni, hélt henni
aðeins fast í örmum mínum og
gróf andlitið í þykku, mjúku
hári hennar.
Skyndilega fann ég eitthvað
hart í lófa mínum. Ég leit á
það; það var lítið nisti.
„Viltu, ef þú einhverntíma
kemst að því, hver ég er, skila
þessu til rétts eiganda.“
fi
HEIMILISRITIÐ