Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 55

ið þér ekki fá yður dálítið konjak, Joan?
Það fjörgar mann, og nú er veruleg á-
stæða til að gera sér dagamun.“
„Nei, þökk,“ sagði Joan freinur
kuldalega. Ósjálfrátt kom henni í hug
fyrsta máltíðin, sem hún borðaði með
Hilary í Ulava, þcgar hann hafði kom-
ið henni á óvart með því að bjóða henni
ágætustu víntegundir eftir hádegisverð.
Hún hugsaði um, hvað Hilary myndi
nú vera að gera og hvaða áhrif hvarf
hennar hefði haft á hann, cf það þá
hefði haft nokkur áhrif á hann, og hún
íhugaði hvað mundi ske, ef hann
greiddi nú það lausnarfé, sem þessir
þorparar myndu heimta fynr hana.
„Jæja J)á, en þér hafið væntanlega
ekkert á móti því, þó ég fái mér hress-
ingu,“ sagði Doyle. Hann sótti nýja
flösku og skenkti sér vænan skammt af
konjaki í kaffið. ,,ViIjið þér alls ekki
fá dropa út í kaffið?“
„Nei, þökk,“ endurtók Joan. „Hins-
vegar myndi ég gjarnan vilja þiggja eina
sígarettu."
„Gjörið svo vel að fá yður,“ sagði
hann um leið og hann settist og kveikti
sér í vindli. „Já! Þér hefðuð átt að
heyra, hvernig ég setti svarta þorparan-
um stólinn fyrir dyrnar, kæra Joan.
Hann var að þvæla um að þér vænið
cign hans, eða. öllu heldur ættflokks-
ins, þar sem það voru hans menn, sem
tóku yður höndum. Mér þykir fróð-
Iegt að heyra, hvaða álit þér hafið á
samkomulagi þvf, sem ég gerði við
hann.“
„Út á hvað gekk það?“ spurði Joan,
scm gerði sér upp kæruleysi, þó henni
stæði síður en svo á sama um sívax-
andi kunningjabrag þann, sem hann
hafði á sér í framkomu sinni við hana.
Svarti Doyle hló aftur. Svört augu
hans glömpuðu illilega, og svarta skegg-
ið stóð í allar áttir.
„Ég lofaði honum Hilary SterHng í
staðinn fyrir yður,“ svaraði hann og
þagnaði til að athuga, hvaða áhrif þessi
nýjung hefði á hana.
„Hilary Sterling? Ég skil ekki, hvað
þér ejgið við,“ sagði Joan og horfði í
augu hans án þess að líta undan. „Ég
hélt að ætlan yðar væri að fá Hilary til
að greiða lausnargjald fyrir mig og að
Howes hefði farið til Ulava til að semja
um skilyrðin."
Doyle glotti og kinkaði kolli, púaði
reykjarstrók upp í loftið, kembdi skegg-
ið mcð vel hirtum fingrunum og saup
loks duglega á konjaksblönduðu kaff-
inu.
„Já, eiginlega var það líka ætlunin,“
sagði hann og horfði fast framan í Joan.
„Óskið þér eftir að fara aftur til Hilary
Sterlings?"
„Nei!“ svaraði Joan án þess að hika.
„Þctta er í annað sinn að þér segið
mér það. Þegar þér sögðuð mér að þér
væruð kona hans, bættuð þér því við,
að þér óskuðuð ekki eftir að hvcrfa til
hans aftur. Það gæti bent til þess, að
hann hefði ekki farið sérlega vel með
yður, Joan. Hafið þér andúð á honum?
Hatið þér hann ef til vill? eða eruð
þér bara að reyna að telja mér trú um
það?
,,Nei, ég hata hann og vil ekki fara
aftur til hans — aldrci!" hrópaði hún
ástríðufull í skyndilcgri æsingu. „Ég
hata alla karlmenn! Þið eruð allir þorp-
arar og bleyður! Alltaf gortandi ef þið
haldið, að kvenmaður sé ástfanginn af
HEIMILISRITIÐ
53