Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 25

byssunni og miðaði vandlega.
Hann hafði ásett sér að afgreiða
andstæðinginn með næsta skoti
— gegnum höfuðið. Það gilti
líf hans eða hins. Vörðurinn
hafði misst af sér húfuna og
golan blés hárinu frá enni hans.
Terry miðaði á ennið — taug-
ar hans voru þandar til hins
ýtrasta. Hann vissi að honum
gæti ekki geigað.
„Skjóttu!“ æpti Edvard.
EN TERRY hleyptu ekki af.
Fingur hans hvíldi eins og lam-
aður á gikknum. Augnablikið
var glatað, riffillinn kvað við,
Terry hné til jarðar. Skamm-
byssan datt úr hendi hans. Með
snöggri beygju tókst Waite að
koma bílnum út um hliðið, þar
sem Chicago-Bill hélt hliðverð-
inum í skefjum með skamm-
byssu. Terry lá grafkyrr. Hann
heyrði hróp varðmannanna og
stunur Neeps og Nelsons rétt
hjá sér.
Á spítalanum komst hann til
meðvitundar stutta stund. Hann
opnaði augun og sá lögreglu-
mann meðal þeirra, er stóðu
við rúmið.
„Hann hæfði mig!“ stundi
hann.
Lögreglumaðurinn kinkaði
kolli. Deyjandi afbrotamenn
höfðu ekki mikil áhrif á hann,
hann hafði oft áður horft á
slíkt.
„Hann gerði líka út af við
tvo af félögum mínum,“ sagði
Terry, „hann er fjári duglegur
náungi.“
Terry tók enn einu sinni á
öllu sínu þreki. Það var nokk-
uð, sem hann varð að komast
eftir.
„Varð hann sjálfur — varð
hann fyrir skoti?“
„Hver — vörðurinn —“
spurði lögreglumaðurinn. „Ekki
vitund. Hann var of fljótur fyr-
ir ykkur.“
Terry hné út af á koddann.
Ósegjanlegur friður færðist yfir
hann og hann lQkaði augunum.
Svipurinn mildaðist, og þegar
hann hætti að draga andann,
rumdi lögreglumaðurinn: „Þetta
er í fyrsta sinn, sem ég hef
séð glæpamann gefa upp and-
ann brosandi; mér þætti gam-
an að vita af hverju hann bros-
ir.“
En lögreglumaðurinn vissi
ekki, hvað Terry hafði séð.
Hann vissi ekki um sérkenni-
lega örið, sem Tery hafði séð
á enni varðmannsins, þegar gol-
an blés hárinu til hliðar. Þess
vegna vissi hann keldur ekki,
að Terry hafði greitt skuldina
við son sinn — að Terry hafði
nú loksins bætt fyrir brot
sitt,
BNDIR
HEIMILISRITID
23