Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 19

bak og burt áður en nokkur
hefur áttað sig.“ Þetta var allt
ósköp einfalt — á pappírnum.
Edvard skýrði því næst fyrir
hverjum og einum, hvaða hlut-
verki hann ætti að gegna, þeg-
ar þar að kæmi. Bíllinn var
geymdur í skúr skammt frá
aðalstöðvum bófaflokksins.
Hann átti að leggja af stað, þeg-
ar brynvarði bíllinn væri far-
inn áleiðis til bankans. Waite
átti að stjórna honum, Neep,
Chicago-Bill, Nelson og Terry,
auk hinna tveggja með vélbyss-
urnar, áttu að sitja í bílnum.
Edvard ætlaði sjálfur að sitja
frammi í hjá bílstjóranum.
Chicago-Bill átti, svo lítið
bæri á að fara út skammt frá
hliðinu, þar sem hann átti að
gefa sig á tal við vörðinn og
draga athygli hans frá hinum
grunsamlega bíl úti fyrir.
„Terry, þú grípur pokann og
fleygir honum inn til okkar,“
sagði Edvard.
„Gott og vel,“ sagði Terry.
TERRY var roskinn, og til-
heyrði því glæpamönnum gamla
skólans. Hann hafði framið
hvers konar afbrot — að und-
anskildu morði. Hann hafði
einu sinni verið afar nærri því
að fremja morð, og það fór enn-
þá hrollur um hann við tilhugs-
unina.
Nú voru mörg ár síðan, og
Terry var ekki mikið um að
rifja það upp, en þrátt fyrir
það hvarflaði hugur hans til
þessa atburðar á meðan hann
beið eftir merki um að leggja
af stað.
ÞAÐ var í þann tíma, er hann
bað Rósu Shannon, dóttur
Shannons yfirlögregluþjóns.
Terry varð oft hugsað til Rósu,
eins og hún var, áður en hann
missti hana fyrir fullt og allt.
Hann hafði vitað, að hann
myndi missa hana fyrr eða síð-
ar, því að hann var afbrota-
maður og myndi aldrei verða
neitt annað. Hann gerði sér það
ljóst, þegar hann kvæntist
henni. Giftingin hefði aldrei
farið fram, ef Shannon gamla
hefði grunað nokkuð um hana
fyrirfram. En hann vissi ekk-
ert fyrr en eftir á. Rósa hafði
leynt hann því, af tryggð við
Terry.
Terry hafði talið henni trú
um, að hann væri einkalögreglu-
maður og væri að fást við mál,
sem lögreglan mætti ekki kom-
ast á snoðir um. Faðir hennar
myndi aldrei geta skilið það,
hafði hann talið hinni saklausu
og grunlausu stúlku trú um,
og hún hafði samþykkt að gift-
ast honum á laun — í annarri
borg.
HEIMILISRITIÐ
17