Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 60

og allt hringsnerist fyrir augum henn-
ar.
,,Ég skal færa þér konjak," sagði
Doyle. „Sem betur fer er ég birgur
af því, gerir ekkcrt þótt flaskan dytti
á gólfið og brotnaði áðan, þegar borð-
ið valt.“
Hann fór fram í fremra herbergið,
og jafnskjótt og hann var horfinn, herti
Joan sig upp og stökk út að dyrum, til
þess að láta slána fyrir, en hún stundi
af örvænringu, er hún sá, að sláin var
horfin.
,,Ó, guð mjn góður, lofaðu mér að
deyja!“ stundi hún, lagðist upp í rúmið
og fól andlitið í höndum sér.
Hún heyrði að Doyle reisti við borð-
ið og tók tappann úr nýrri flösku.
Andartaki síðar var hann kominn inn
til hennar.
„Drekktu þetta,“ skipaði hann, en Jo-
an sat kyrr og fól andlitið í höndum
sér. „Svona, vertu nú ekki kjáni,“ hélt
Doyle áfram í óþolinmóðum tón.
„Drekktu þetta og hresstu þig upp.“
Hann tók hendur hennar frá and-
litinu, ýtti höfði hennar aftur og
neyddi hana til að drekka konjakið.
Hana svcið í kverkarnar, og hún hóst-
aði og tók andann á lofti. Doyle horfði
á hana háðskur á svip.
„Léztu líka svona, þegar Sterling
kyssti þig?“ spurði hann háðslega. „Það
er gott að vcra dálítið teprulegur, en
það má líka gera of mikið af því.“
„Þorpari!“ æpti Joan. Doyle glotti
ergilegur en stóð kyr og hofði á hana.
Joan hóstaði og reyndi að ná andanum.
„Þú deyrð ekki af dálitlum konjaks-
dropa, og ég held ég hefði gott af að
fá mér dropa líka,“ sagðj þann.
„Hresstu þig nú upp! Það eru takmörk
fyrir þolinmæði minni, og ég vil ráða
þér til að treysta henni ekki um of.
Ég hef það ril að verða erfiður við-
fangs, þegar ég reiðist fyrir alvöru.
Heyrirðu það!“
Doyle fór fram í frcmra herbergið,
sennilega til að bæta á sig, en Joan
sat, móð eftir áflogin og leit í kringum
sig eins og dýr, sem lent hefur í gildru.
Ef hún hefði haft vopn af einhverri
tegund við hendina, hefði hún vafa-
laust bundið enda á allt, með því að
fyrirfara sér. Hún var alveg utan við
sig. Enda þótt henni hafi legið við
köfnun af konjakinu, sem Doyle hafði
neytt hana til að drekka, hafði það
þó hresst hana, og*með því að beita
öllu viljaþreki sínu, tókst henni að hafa
stjórn á sjálfrj sér aftur. Henni kom
til hugar, að ef henni tækist að halda
Doyle í fjarlægð dálítinn tíma, með
því að Iáta sem hún ætlaði að þóknast
honum, væri ef til vill mögulegt að
sleppa frá honum þegar kvöldaði.
„Gengur það betur?“ spurði Doyle,
sem aftur kom í ljós í dyrunum með
blikkkrús í hendinni.
„Já, dálítið,'1 svaraði Joan óstyrk í
málrómnum, ,,en ég hef cnn svima-
tilfinningu. Þér tókuð svo hrottalega á
mér, að ég varð dauðhrædd."
„Mér þykir það leiðinlegt, góða
mín,“ sagði Doyle og dreypti á konjak-
inu sínu. ,,En þú hefðir nú ekki þurft
að stritast og berjast eins og brjáluð
manneskja, þó að ég sýndi þér ofur-
lítil blíðuhót."
„Þér áttuð ekki að haga yður svona
ruddalega," svaraði Joan. „Munið hvað
ég hef orðið að þola. Fyrst að skolast
58
HEIMILISRJTje