Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 38

Gullið myndi færa honum
tækifærið — hann gæti haldið
sig í návist Daphne, haldið för-
inni áfram um þvert og endi-
langt Miðjarðarhafið í stað þess
að' verða eftir hér í Alexandríu,
og halda heimleiðis með ódýru
gufuskipi, eins og hann varð nú
að gera.
Hann hafði lagt alla sína von
á þetta ferðalag. Hann vissi að
Daphne ætlaði að ferðast með
„Luxuria“, sem var allt of dýr-
seld fyrir hann. En hann hafði
fengið 300 pund að láni hjá
frænku sinni, og á þann liátt
tókst honum að' fljóta þessar
þrjár vikur ferðalagsins, en
hreint ekki meira.
Og hvað hafði hann svo haft
upp úr því? Hann hafði verið
þeirrar skoðunar, að ef hann
hitti dóttur húsbónda síns í öðru
umhverfi en skrifstofunni, þá
myndu opnast leiðir fyrir hann.
En Daphne hafði verið ná-
kvæmlega eins og fyrr — mjög
elskuleg, en fjarlæg og óhöndl-
anleg; og hún hafði ekki veitt
honum hætis hót meiri athygli
heldur en öllum hinum ungu
mönnunum, sem hópuðust utan
um hana.
Henni var kunnugt um, að
hann stritaði fyrir fimm pund-
um um vikuna, og að þetta
ferðalag var hreinasta brjálæði
af honum! Myndi það hafg
nokkuð að segja í augum
Daphne ef hann ætti meiri pen-
inga? Nei, það vissi hann að
myndi ekki hafa hina minnstu
þýðingu! I augum föður hennar,
að vísu, en ekki í hennar aug-
um!
Allar þessar hugsanir þutu í
gegnum heila Leslies á hálfri
mínútu! Hann rétti höndina
fram og tók punginn með töfra-
gripnum.
„Eg kýs mér þennan“, sagði
hann. „Og ég þakka yður gjöf-
ina“.
„Máttur hennar mun senn
koma í ljós“, sagði sá gamli bros-
andi, „en ég verð'a að biðja yður
um að vera aðgætinn. Því að
þér verðið að skilja, að sérliver
kona, sem sér töfragripinn, verð-
ur frá sér af ást til yðar. Það
gæti haft óþægindi í för með
sér“.
YFIR kvöldverðarborðinu
um borð sagði Leslie frá ævin-
týri sínu, en þó ekki án vissra
undanskota. Hann sagði til
dæmis bara, að gamli Arabinn
hefði gefið sér verndargrip, en
hann sagði ekkert um eiginleika
gripsins. Til tilbreytingar varð
hann nú miðdepill samræðn-
anna, enda þótt svo virtist sem
frásögn hans væri ekki sem trú-
legust.
Það var dansað á eftir, og
36
fíEIMÍLISRITIÐ