Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 40

inn í afsíðis krók á þilfarinu,
undir stjórnpallinum.
„Hér getum við talað saman
í næði“, sagði hann og hagræddi
þilfarsstól til. Daphne settist
undirgefnislega niður, sem í
rauninni undraði hann mjög, —
kannske undraði það' liana ekki
síður.
LESLIE tók litla leðurpung-
inn upp úr vasa sínum. Nú
skyldi töfragripurinn sýna hvers
virði hann væri.
„Þér hélduð víst alveg eins og
allir aðrir um borð, að sagan,
sem ég sagði ykkur, væri heima-
tilbúin. En það var hún ekki.
Og hér er sönnunin, — nefnilega
verndargripurinn, sem Arabinn
gaf mér“. Hann levstið bandið,
sem pokinn var bundinn aftur
með, og tók pappírsörk upp úr
honum og lagði hana á hné sér.
Það' var heilmikið prentað á örk-
ina, en með arabiskum bókstöf-
um, svo að hann skildi ekki stakt
orð. Jæja, það gerði nú ekkert
til. Það voru áhrif töfragiipsins
á Daphne sem allt vaít á.
Hún leit áhugasömum augum
yfir handlegg hans. Það brá
glaðlegum glampa fyrir í augum
hennar.
„Auðvitað trúði ég því, sem
þér sögðuð!“ tautaði lnin. —
„Hvernig gat vð'ur dottið annað
í hug?“
Leslie braut blaðið saman og
setti það aftur í pokann. Það
hafði unnið sitt hlutverk. Því
næst tók hann hönd Daphne, og
það undarlega skeði, að hún lét
við svo búið standa.
„Daphne!“ hvíslaði hann.
„Leslie----!“
Roskin hjón, sem voru að
viðra sig á þilfarinu, sneru sér
nærgætnislega undan, þegar
þau nálguð'ust unga parið, og
maðurinn kinkaði kolli af skiln-
ingi til hitabeltismánans. En
Leslie vissi, að maðurinn hafði
misskilið. Það var hvorki mán-
inn né austuiienzka nóttin, —
það var töfragripurinn.
MIÐJARÐARHAFSFERÐA-
LAGIÐ var eins og fagur draum-
ur fyrir Leslie. Þau sendu föður
Daphne símskeyti og báðu um
samþykki hans til þess að opin-
bera trúlofunina, sem þau fengu
tafarlaust. Og það lá í hlutar-
.ins eðli, að Leslie héldi för sinni
áfram með' „Luxuria“.
Auðvitað var trúlofunin hald-
in hátíðleg, og í nokkra daga
voru þau miðdepill félagslífsins
um borð. Svo lét fólkið þau í
friði. Nýtrúlofað fólk er nú einu
sinni ekki svo upplífgandi fvrir
aðra.
Leslie var svo hamingjusam-
ur, að hann hafði aldrei dreymt
um að nokkur maður gæti orðið
38
HEIMILISRITIÐ