Heimilisritið - 01.06.1951, Blaðsíða 37

var Ijóst að þetta var fyrsta
flokks ævintýri til þess að segja
félögunum í skrifstofunni frá.
Kaffið var ákaflega heitt, sterkt
og svart — algerlega austur-
lenzkt. Og meira að segja sígar-
etturnar, seni sá gamli bauð
honum, ilmuð'u af dulmögnum;
hann saug reykinn að sér með
velþóknun, — hann var svo full-
komlega í samræmi við þessa
litlu, undarlegu búð með hinum
birtudaufa olíulampa í loftinu,
hinum mörgu litríku ábreiðum
og hinum haganlega útflúruðu
bronzmunum. Honum fannst
sem hann hefði aldrei smakkað
neitt svipað, — þangað til hon-
um varð litið á munnstykkið, og
uppgötvaði að þetta var ná-
kvæmlega sama tegundin og
hann reykti dags daglega heima
í London. Þar með rauk lieil-
mikill ævintýraljómi út í veður
og vind!
SAMTALIÐ gekk ákaflega
erfiðlega, þar sem knnátta
gamla Arabans í enskri tungu
var fjarskalega tilkomulítil, og
hugmyndir Leslies um arabisku
voru raunalega óbjörgulegar. En
Leslie skildist þó smátt og
smátt, að sá gamli hefði í hyggju
að gefa honum gjöf í þakklæt-
isskyni fyrir afrek hans. Hann
stóð upp og hvarf á balc við
teppi, en á meðan velti Leslie
því fyrir sér, livers konar gjöf
honum myndi hlotnast — ef til
vill teppi, kannske einhver
bronzhlutur. Það hlyti að
minnsta kosti að verða ánægju-
legt að geta sýnt samferðafólk-
inu hann við borðið um kvöldið.
En það varð dálítið allt ann-
að. Sá ganili kom aftur og lagði
tvo leðurpunga á borðið. í þeim
stærri sagði hann að væri gull-
hnullungur.
. Leslie lyfti honum upp og
fannst hann vera ótrúlega þung-
ur eftir stærð.
I hinum, hélt sá gamli áfram,
var töfragripur — feikilega dýr-
mætur og óviðjafnanlegur töfra-
gripur — því að sá maður, sem
átti hann, gat unnið ástir hverr-
ar þeirrar konu, sem liann girnt-
ist. Jafnvel hin auðugasta og
fegursta kona í veröldinni
myndi gefa honum hjarta sitt,
bara ef hún sæi töfragripinn i
eitt einasta skipti. Og ekkert gat
þaðan í frá varpað skugga á ást
hennar.
Gamii maðurinn brosti um
leið og hann bætti við:
„Ég læt yður sjálfan velja,
því að ég veit ekki hvort þér
metið meira: gull eða ást. Sjálf-
ur hef ég notið hvors tveggja
um dagana!“
LESLLE hikaði við. Gull eða
ást?
HEIMILISRITIÐ
35