Heimilisritið - 01.06.1952, Blaðsíða 61

inu, eins og hann komst að orði,
var falinn í nafninu í þriðja um-
slaginu. Umslagið var enn í vas-
anum á yfirhöfn Crosbys, senni-
lega, ella hefði líkið ekki horfið
á þann hátt sem það hafði gert.
Þessi staðreynd varð, fremur en
nokkuð annað, til að sannfæra
liann um, að hann hefði rétt fyr-
ir sér. Eina hættan var þá sú,
að sá, sem fjarlægði líkið, hefði
einnig trvggt sér umslagið. Hann
varð að hætta á þetta, og því
fyrr sem hann fyndi líkið því
meiri líkur voru til þess, að
hann næði í umslagið. Hvert
andartak var því dýrmætt. Þess
vegna hafði hann gripið fyrsta
tækifæri til að yfirgefa bókaher-
bergið og læðast upp í svefnher-
bergið. Hann hafði ekki reiknað'
með því, að Annabelle kæmi á
eftir honum. Hann vissi ekki um
það, fyrr en hann heyrði rödd
hennar um leið og veggurinn
lokaðist að baki honum.
I fyrstu ætlaði hann að snúa
við og reyna að opna dymar aft-
ur, til þess að láta Annabelle
vita að' hann væri að rekja mik-
ilvægt spor, og að hún þyrfti
ekki að óttast um sig. En hann
var staddur í koldimmum gangi,
og hann fann að veggurinn lét
ekki hið minnsta nndan átaki,
þar sem hann hélt að leynihurð-
in væri. Hann gat áttað sig á
því einu, að leynigöngin viilust
enda rétt við dyrnar, sem hann
hafði farið inn um.
Hann var í hálfgerðum vand-
ræðum. Átti hann að leita að
fjöðrinni, senr opnaði dyrnar,
svo að hann kæmist til baka til
Annabelle? Atti hann að hætta
á að gefa þeirn, sem lmuplaði
líki Crosbys, tækifæri til að ráð-
ast aftan að sér? Atti hann að
gera honum viðvart um veru
sína í leynigöngunum með því
að kalla til Annabelle? Nei, tæp-
lega. Þannig haga hetjur sér
ekki. Hann var hingað kominn
með þeim ásetningi að ráðast á
skrímslið í bæli þess. Hann var
nú korninn þetta langt og hafði
brennt allar brýr að baki sér ef
svo má segja. Jæja, þetta var
ákveðið og nú var bara að halda
áfram. Paul þorði ekki að
lcveikja á eldspýtu, þótt það
hefði getað' hraðað för hans. Það
hefði einnig getað gert hann að
skotspæni og auðveldað árás á
hann, frá hendi hinnar illu veru,
sem byggði þetta leynilega vígi.
Hann leitaði varlega fyrir sér
með höndum og fótum og dok-
aði við, til þess að reyna að
venjast myrkrinu í göngunum.
Hann varð' því feginn, að enginn
lá fyrir fótum lians í göngunum.
Göngin voru það há, að hann
rak ekki höfuðið upp undir, þótt
JÚNÍ, 1952
59