Heimilisritið - 01.05.1955, Síða 23

leigubíl alla: leið? Nú ertu bara
dugleg. Bíddu nú bara hérna, og
svo ökum við heim, þegar sýn-
ingin er búin, og borðum sam-
an.“
„En því ekki að borða í veit-
ingahúsi?“ spurði Kit.
„Ekki fyrr en þú stálpast
meira, elskan. Auk þess ertu
þreytt eftir ferðina.“
„Ekki vitund,“ sagði Kit óþol-
inmóð. „Farðu nú ekki með mig
eins og ég væri pelabarn. Mig
langar til að fara út og sjá mig
um og . . .“
„Eyrnahringana, Jukes. Seinna,
góða mín. Mamma skal fara með
þig út í hádegismat einhvern
tíma . . .“ Og svo hvarf hún út
um dyrnar, dragandi slóðann á
eftir sér. Eftir henni gekk Juk-
es með loðskikkju á handleggn-
um.
„Mamma skal fara með þig út
í hádegismat einhvern tíma,“
hermdi Kit eftir móður sinni.
„Mamma leikur Júlíu. Mamma
er allt of gömul til að leika
Júlíu. — Ó, hvað er ég að segja?“
Hún settist óþolinmóð. „Lesley
getur leikið allt. En hún ætti
bara ekki að leika hina nær-
gætnu móður utan leiksviðsiirs."
Hún stóð upp aftur og fór að
athuga hvíta silkikjólinn, sem
hafði verið kastað hirðuleysis-
lega yfir stólbak. Glampi kom 1
skær, dökkbrún augun. Svo
flýtti hún sér úr ullarkjólnum
og fór í silkikjólinn. Hann féll
um hana í fallegum fellingum
og breiddist eins og silkiblæ-
vængur út á gólfið. Hún kastaði
ljósum lokkum sínum fram yfir
axlirnar og setti perluhúfuna á
sig. Júlía! Hún hélt áfram og
skoðaði sig áköf í speglinum.
Svo sveiflaði hún slóðanum upp
og stökk upp á legubekkinn, til
mikillar gremju fyrir Peking-
hundinn, sem hrökklaðist niður
á gólfið.
Hún fór að leika Júlíu alger-
lega fyrir sjálfa sig, og gleymdi
sér við hlutverkið. Allt í einu
heyrði hún karlmannsrödd, hálf-
kæfða af hlátri, er tók af henni
orðið og svaraði með hinum ó-
dauðlegu orðum Romeós.
Kit var nærri dottin af dívan-
inum af undrun. Frammi við
dyrnar stóð ungur maður í sam-
kvæmisfötum. Hrífandi maður,
langleitur og brúnn á hörund,
dökk, dálítið skásett augu, og
dökkan hárlokk niður á ennið.
Augu Kits ljómuðu, hún rétti úr
sér eins og hún ætlaði að kynna
sig, eins- og hún hélt að Júlía
myndi hafa gert, síðan hélt hún
áfram:
„En hver eruð þér, sem þreng-
Jð yður þannig inn til mín í
myrkri næturinnar?“
MAÍ, 1955
21