Heimilisritið - 01.05.1955, Side 41

kannaðist vel við, en sem í kvöld
lagði ískalda hönd á hjarta henn
ar. Einhver tók í útidyrnar. . . .
Hún heyrði hljóðið aftur. Og
svo var eins og ískaldur gustur
færi um stofuna. Frú Harter gat
ekki blekkt sjálfa sig lengur.
Hún var hrædd. . . . Hún var
meira en hrædd — hún var skelf-
ingu lostin. . . .
Og allt í einu datt henni í hug:
Tuttugu og fimm ár er langur
tími. Patrick er orðinn ókunn-
ugur mér núna. . . .
Lágvært fótatak fyrir utan
dymar — hljóðlát, hikandi skref,
og dyrnar opnuðust hægt. . . .
Fi'ú Harter reis skjögrandi á
fætur. Hún riðaði til þar sem
hún stóð og einblíndi á dymar.
Eitthvað féll úr hendi hennar og
flögraði inn í arininn.
Hún æpti lágt. í hálfrokknum
dyrunum stóð gamalkunnur
maður með kastaníubrúnt skegg,
klæddur í gamaldags jakka frá
Viktoríutímabilinu.
Patrick var kominn að sækja
hana!
Hjarta hennar tók viðbragð —
og stanzaði. Hún hneig niður á
gólfið, andvana.
Þar fann Elísabet hana
klukkutíma síðar. Það var strax
kallað á dr. Meynell, og Charles
Ridgeway var sóttur frá spilun-
um. En þeir fengu ekkert að gert.
Enginn mannlegur máttur gat
vakið frú Harter til lífsins.
Það var ekki fyrr en tveim
dögum síðar að Elísabetu flaug
í hug bréfið sem húsmóðir henn-
ar hafði látið hana fá. Dr. Meyn-
ell las það með athygli og sýndi
•það Charles Ridgeway.
Merkilegt, sagði hann. Frænka
yðar virðist hafa heyrt ofheyrn-
ir og þótzt þekkja rödd manns-
ins síns sáluga. Hún hefur æst
sjálfa sig svo upp, að hún hefur
beinlínis dáið af geðshræringu.
— Sjálfsefjun? sagði Charles.
— Eitthvað í þá áttina. Ég
skal láta yður vita niðurstöðurn-
ar af krufningunni eins fljótt og
ég get. Þegar snögg dauðsföll
ber að höndum er alltaf æskilegt
að kryfja líkið, þótt ég í þessu
tilfelli sé handviss um dánaror-
sökina.
Sama kvöldið, eftir að allir
voru gengnir til náða, fjarlægði
Charles raftaug, sem fest var
aftan á útvarpsviðtækið og lá
upp í herbergi hans sjálfs. Því-
næst brenndi hann á arni sínum
kastaníubrúnu skeggi og hengdi
upp dökk föt, sem höfðu tilheyrt
frænda hans, á sinn stað í skáp í
búningsherberginu uppi á loft-
inu.
Hann gat ekki betur séð en
hann væri nú úr allri hættu.
Frænka hans hafði látizt af
39>
MAÍ, 1955