Heimilisritið - 01.05.1955, Qupperneq 64

muntu brátt komast yfir verstu
erfiðleikana. En eitt verðurðu
að hafa hugfast — ég vil helzt
vera laus við að hlusta á gagn-
rýni um stjórn mömmu á hús-
verkunum hérna.“
Hún stóð frammi fyrir honum
eins og telpa, sem hefur fengið
ávítur, og hann varð að snúa
sér undan til þess að hún sæi
ekki brosið á vörum hans. Og
skömmu síðar bauð hann góða
nótt og gekk upp.
11. kapítuli
Bruce dró ekki af sér við að
setja sig inn í allt, sem varðaði
búreksturinn, og McLean ráðs-
maður aðstoðaði hann. Linda
flutti sig með ritvélina inn í
skrifstofu föður hennar, og þar
vann hún með Bruce og ráðs-
manninum á hverjum degi.
Henni varð það brátt ljóst, að
hún hafði fengið vinnuveitanda,
sem krafðist ákvæmni og reglu-
semi, og iðulega vann hún langt
fram yfir venjulegan skrifstofu-
tíma.
Til þess var ætlazt, að hún
annaðist einnig um hið mikla
bókasafn hússins, en fyrstu mán-
uðina gafst enginn tími til þess.
Þegar vora tæki, myndi hægj-
ast um hjá henni, því þá þyrfti
McLean að sinna meira útivinn-
unni og Bruce hefði náð betri
tökum á búrekstrinum, svo að'
hann gæti sjálfur gert það, sem
gera þurfti í skrifstofunni.
Því lengur sem leið, því bet-
ur kunni Bruce við sig í skrif-
stofunni þegar ráðsmaðurinn
var úti. Þá gat hann setið og
horft á Lindu löngum stundum,
og fann alltaf eitthvað nýtt og
laðandi í fari hennar og útliti, er
hann virti hana fyrir sér í laumi..
Dag nokkurn, þegar liðið var á
vetur, gekk hann allt í einu að
glugganum og settist á breiðan
karminn.
„Ertu vön hestamanneskja,
Linda?“ spurði hann og horfði
út yfir lynggróna ásana.
„Já, auðvitað,“ svaraði hún.
„Ég vona að þú komir með
mér í nokkra útreiðartúra, þeg-
ar hlýna tekur í veðri. Ég verð
að kynnast umhverfinu, og það
er varla völ á betri leiðsögu-
manni en þér.“
Linda roðnaði af gleði.
„Það verður áreiðanlega á-
nægjulegt,“ sagði hún.
Hann sneri sér að henni, og
hún leit undrandi á hann. Hvers
vegna horfði hann svona undar-
lega á hana?
Hann dró djúpt andann og
gekk nokkrum sinnum um gólf,
og þegar hann leit á hana á ný,
voru augu hans eins og þau áttu
að sér að vera.
62
HEIMILISRITIÐ