Heimilisritið - 01.10.1955, Qupperneq 13

Tónninn var eins silfurskær og
nýsleginn dollar.
Clambake kinkaði kolli. —
Hann hefur ótvíræða hæfileika,
sagði hann.
Það lá við að Jack þyldi ekki
allt þetta hrós.
— Ég hef aldrei lifað annað
eins kvöld, sagði Jack dreym-
andi. Ég lék mig beint upp í
himininn.
Hann fylgdi Millie heim, en
þau höfðu einhvern veginn álp-
azt út á granda við höfnina í
leiðinni. Silfurhvítt tunglskin
varpaði bjarma á bátana. Jack
greip hönd hennar og sagði: —
Millie!
— Þú verður að muna eftir
unnustu þinni, sagði hún hljóð-
lega.
— Áttu við Lísu, sagði Jack
og sleppti hönd hennar.
— Henni myndi ekki geðjast
að framkomu þinni núna, held-
urðu það?
— Áreiðanlega ekki, andvarp-
aði Jack, — en það skiptir í
rauninni engu máli.
— Jæja, þið eruð bara trúlof-
uð? sagði Millie kuldalega. —
— Millie, heldurðu að ég gæti
komið mér áfram með trompet-
inu?
— Ástandið er að verða svo-
leiðis, að það þarf ekki nema
einn góðan mann til að leika á
hvert einstakt hljóðfæri, og svo
segulbandstæki, sagði hún dap-
urlega. — En það hefur enginn
skilyrði til að lifa á hljóðfæra-
leik, ef þú hefur það ekki.
— Það var einmitt það, sem
mig langaði að vita, sagði hann
og greip hönd hennar aftur. —
Millie---------!
Hún virti hann rólega fyrib
sér. — Segðu mér eitt. Hafðirðu
hugsað þér að giftast þessari
stúlku aðeins vegna pening-
anna?
— Ég held að það sé varla
hægt að segja að það hafi verið
eina ástæðan.
— Það er heldur sóðalegur
hugsunarháttur, Jack.
— Ég skal skýra þetta fyrir
þér seinna, sagði Jack þungbú-
inn. En nú langar mig mest til
að kyssa þig.
— Gerðu svo vel. Ég hefði
satt að segja orðið fyrir von-
brigðum, ef þig hefði ekki lang-
að til þess. Jack faðmaði hana
að sér og kyssti hana. Á eftir var
honum ljóst að stúlkan á húð-
stungunni var ekki einungis
draumsýn. Þvert á móti jafnað-
ist hún varla á við Millie.
Hún andvarpaði af sælu og
og sagði: — Ég hef aldrei áður
kysst trompetleikara, og ég hef
oft hugsað um hvernig það
myndi vera.
OKTÓBER, 1955
11