Heimilisritið - 01.10.1955, Qupperneq 19

fjáður að hann kom hér eitt
kvöldið með minkapels á hand-
leggnum og giftingarhring í
skríni. Clambake hló lágt. —
Hún fleygði í hann bariton saxa-
fóni.
Jack kingdi munnvatninu. —
En hvers vegna var hún þá að
leita sér upplýsinga um mig?
— Þegar fólk kemst í eins ná-
inn kunningsskap og þið tvö á
einu kvöldi, þá er skiljanlegt að
ung og saklaus stúlka vilji leita
sér upplýsinga um það, hvort
maðurinn, sem hún elskar, er
heiðarlegur eða ekki. Bezta ráð-
ið er að spyrja þá, sem eru í
þjónustu hans.
Jack þagði. Svo sagði hann
hógværlega: — Skyldi ég ekki
vera mesta erki fífl í heimi,
Clambake?
Klarinettleikarinn kinkaði
kolli hugsandi. — Ekki fjarri
sanni, sagði hann. — Millie er
indæl stúfka.
— Það er hún, sagði Jack
dreymandi. Skömmu síðar
spurði hann: — Clambake, get-
ið þér lánað mér trompet?
— Já, en hvers vegna spyrjið
þér?
— Mig langar til að leika með
yður eitt lag að skilnaði.
— Ég held Millie falli það
ekki í geð.
— Hún skal verða að hlusta!
Clambake seildist eftir trom-
petinu og rétti Jack það. Hann
stemmdi það eftir hinum hljóð-
færunum og sló með fætinum
hægan taktinn að laginu ,,Ég
gefst upp, ástin mín“. Jack þorði
ekki að hætta sér lengra út á
hinn hála ís ljóðrænunnar og
hann var hræddur um að sér
myndi mistakast.
Hann opnaði ekki augun fyrr
en laginu var lokið. Hann hafði
túlkað tilfinningar sínar í tón-
listinni, en hann var ekki viss
um hvort hún hefði orðið þess
vör. Þegar hann leit upp stóð
hún við hlið hans, fögur og un-
aðsleg í flegnum, fótsíðum kjól.
— Nú, sagði hún.
— Fékkstu skilaboðin mín?
spurði Jack blíðlega.
— Hvaða skilaboð? Hvað
heldurðu þú sért með 1 hönd-
unum — stuttbylgjustöð? Ég
heyrði ekki betur en þú lékir
falskt í lokin, en að öðru leyti
tókst þér vel.
— Ó, sagði Jack og andvarp-
aði.
— Hættu þessum andvörpum!
Komstu hingað til að biðja mig
afsökunar?
— Já, af öllu hjarta!
— Það er gott. Ég hafði kann-
ske heldur engan rétt til að
spyrjast fyrir um þig. En sumir
af fyrrverandi kunningjum mín-
OKTÓBER, 1955
17