Heimilisritið - 01.10.1955, Síða 21

Öld
kvenfólksins
Á átjándu öldinni réði konan lögum og lofum í leikliús-
unum, samkvæmissölunum og konungsliöllunum. —
Dansinn dunaði og vínið ólgaði í gleðiríkum spegla-
sölum, og andrík glæsimenni hvísluðu ástarorðum að
skartkiæddum hefðardömum.
ÖLD VOLTAIRES, 18. öldin,
var líka öld kvennanna. Á dög-
um Lúðvíks fjórtánda hafði allt
snúizt um hina bláu og rauðu
skrautsali í Versölum. Hins veg-
ar varð París aðalborg á árum
Lúðvíks fimmtánda. Sú kynslóð,
sem þá réði ríkjum, var orðin
leið á stirðbusalegri viðhöfn og
kom sér fyrir í litlum sölum,
máluðum í daufum litum með
mikilli smekkvísi. Menn höfðu
að vísu auga fyrir því, sem
virðulegt gat talizt, en tóku þó
skemmtunina fram yfir allt ann-
að.
Þetta var öld samkvæmislífs-
ins, þegar maður gat komizt til
metorða með því einu, að segja
nokkra brandara, vera andríkur
og laginn að smeygja sér áfram.
Takmarkið var ekki lengur að
vera heiðarlegur maður, heldur
fyrst og fremst glæsimenni. Og
þar sem svo stóð á, átti konan
úrskurðarvaldið.
Hún réð líka lögum og lofum í
leikjhúsinu, í samkvæmissölun-
um og við hirðina. Kommgar og
biskupar, listamenn og heim-
spekingar lágu fyrir fótum
hennar, það kom jafnvel fyrir,
að herforingjar fengu sendar
hernaðaráætlanir, þar sem stöðv-
ar herjanna voru sýndar með
fegurðarblettum.
Allt frá bernsku var kona Ro-
koko-aldarinnar búin undir hlut-
verk sitt. Danskennarinn var
helzti uppalandinn. — Meybörn
þeirra tíma lærðu hversu bera
skyldi til fætuma í fíngerðum
menúett-danssporum, hversu
styðja átti blævænginn að kinn
og höku, hvernig augnatillit átti
að fylgja jáinu og hvaða bros
neiinu. Limgerðin í skrúðgörð-
unum eru klippt og skorin og
OKTÓBER, 1955
19