Heimilisritið - 01.10.1955, Blaðsíða 24

en eftir fimmtíu ár. Adrienne
var þá fyrir löngu dáin, og greif-
inn fann það meðal gulnaðra
blaða. Hann var orðinn nærri
sjónlaus, svo að aðrir urðu að
lesa það fyrir hann. Höfug tár
hrundu niður á hendur öldungs-
ins, þegar hann minntist fomrar
ástar sinnar.
Víst er það átakanlegt að sjá
það, að Adrienne Lecouvrer er
elskuð, án þess að hún elski á
móti, en átakanlegra er þó að
sjá hana sjálfa gripna af mestu
ást lífs síns, án þess að hún sé
elskuð á móti.
Mjög umræddur maður kom
eitt sinn 1 heimsókn til hennar.
Það var Moritz greifi af Sax-
landi, sonur Ágústs sterka og
Áróru Köningsmarck. Hann var
karlmannlegur og kraftalega
vaxinn; hneigður fyrir spil,
drykkju og hvers konar ævin-
týri; grófgerður í framkomu og
klæðaburði. Hann sá Adrienne
Lecouvreur leika og langaði þeg-
ar í nýtt ævintýri. Hún gaf sig
alla á vald hans með lífi og sál
við fyrstu sýn. Já, hann kom, sá
og sigraði þessa eftirsóttu gyðju.
Samband þeirra stóð um tíu
ára skeið og leikkonan var víst
jafnan sá aðilinn, sem mestu
fórnaði. Hún var svo hrifin af
honum, að hún vann á móti sín-
um eigin hagsmuum, þegar horf-
ur voru á, að Moritz yrði her-
togi af Kúrlandi. Hann vantaði
peninga og sneri sér til Adri-
enne, sem veðsetti gimsteinana
sína og sendi honum allt, sem
hún átti af lausafé.
Og hverjar voru svo þakkirn-
ar, sem hún fékk? Moritz greifi
vék henni til hliðar, eftir að hon-
um hafði mistekizt að krækja í
hertogatignina. Hann tók aðrar
fram yfir hana, eins og hann
hafði brallað áður. Hann gerði
meira að segja ekkert, þegar
keppinautur hennar, hertogafrú-
in af Boullion, reyndi að ráða
leikkonuna af dögum. Vér vitum
ekki með vissu hvað gerzt hef-
ur. En það er þó víst, að ábóti
nokkur, kroppinbakur að vexti,
hélt því fram, að hertogafrúin
hafi reynt að ginna hann til að
byrla Adrienne eitur, og hann
lagði fram nokkrar eiturpillur.
Lögreglan handtók þó ekki
frúna, heldur lét þetta bitna á
ábótaræflinum.. Hann varð að
éta þessa ásökun ofan í sig og
taka út refsingu.
En nokkrum mánuðum síðar
dó Adrienne Lecouvreur úr
snöggum kviðarholssjúkdómi. Á
dauðastundinni leit hún á brjóst-
mynd af marskálkinum af Sax-
landi, sem stóð í svefnherbergi
hennar, og hvíslaði þessa ljóð-
línu:
22
HEIMILISRITIÐ