Heimilisritið - 01.10.1955, Blaðsíða 34

Já, kaupakonan hans Gísla í Gröf
reynist hvikult hnoss.
Já, kaupakonan hans Gísla í Gröf,
sum ævintýri
enda úti í mýri,
jafnvel lítill jeppakoss.
ÉG ER FARMAÐUR,
FÆDDUR Á LANDI
(Lag: Árni ísleifs. — Texti: A. A8al-
steinsson. — Sungið af Hauk Morthens,
á His Masters Voice plötu JOR225)
Ég er farmaður, fæddur á landi,
ekki forlögin hafa því breytt.
Þar, sem brimaldan sogast að sandi,
hef ég sælustu stundunum eytt.
En nú á ég kærustu á Kúpa
og kannske svo aðra í Höfn,
en því meir, sem ferðunum fjölgar,
ég forðast að muna þau nöfn,
því konan mín heima og krakkarnir átta
þau kunna að rífast og þrátta.
Því konan mín heima og krakkarnir átta
þau kunna að rífast og þrátta.
ENNÞÁ MAN ÉG HVAR
(Lag: Jeg har elskct dig . . . Sungið af
Hallbjörgu Bjarnadóttur, á His Master's
Voice flötu JOR221 — Texti: N. N.)
Ennþá man ég, hvar við mættumst
fyrsta sinn,
minningin um það vermir ennþá huga
minn.
Það var kvöld í maí og kyrrð í bæ,
er við gengum saman út með sæ.
Meðan kvöldroðinn kyssti haf og land,
kysstu litlu öldurnar bláan fjörusand.
Litla lækinn við um lágnættið
okkar fyrsta kossinn kysstumst við.
Ég hef elskað þig frá okkar fyrstu
kynnum
og enga litið fegurri en þig.
Ég minnist þcss, hve ótal, ótal sinnum
þín augu litu töfrandi á mig.
Er stjörnur blika í bláum himingeimi,
á bláma þinna augna minna þær.
Sú kona til er ekki í öllum heimi,
sem orðið gæti mér jafn ljúf og kær.
Ég hef elskað þig frá okkar fyrstu
kynnum
cr cnöa litið fcgurn en þig.
Ég minnist þcss, hvc ótal, ótal sinnum
þín augu litu töfrandi á mig.
PEDRO ROMERO
(Texti: L. Guðmundsson. — Sungið af
Hallbjörgu Bjarnadóttur, á His Masters
Voice plötu JOR 221)
Sönglist er sálubót flestum,
sönglist er hættuleg þó.
Illa fór aumingja Pedro, —
af ást hann og sönglist fékk nóg.
Pedro Romero,
sá röski Torero,
var örvita af ást cins og kjáni.
Hvert síðkvöld í æði, —
hann söng henni kvæði, —-
það metur hver mey þarna á Spáni.
Eitt kvöld er Romero
með rauðan sombrero,
hóf sönginn í svifléttum draumi,
kom pabbinn í spretti
með spöndu, og skvetti
á söngvarann svellköldum flaumi.
Öh........sá var reiður,
Oh........hinn varð leiður.
Pedro Romero,
sá röski Torero,
tók orlof frá ástum og glaumi,
en, — fráleitt með vilja,
er fljódegt að skilja, —
hann fékk bara kvef . . . hana nú,
ATHJÚ!
32
HEIMILISRITIÐ