Heimilisritið - 01.10.1955, Qupperneq 53

„Góðan daginn, ungf'rú O’-
Brien!“
Hún stóð þarna grönn og
■spengileg í grænum sundbol,
:sem var eins og steyptur utan
um líkama hennar.
„Hefur hitinn einnig rekið yð-
ur á fætur, herra einsetumað-
ur?“
„Vilduð þér ekki gjöra svo vel
og leggja niður þetta bjánalega
uppnefni,11 sagði hann kuldalega,
og synti yfir laugina.
Hún brosti undirfurðulega og
kastaði sér út í. Þegar hann tók
í handriðið hinum megin var
hún rétt bak við hann.
„Er yður illa við þetta nafn?
Það hæfir yður þó ágætlega.“
„Það er ekki um það að ræða,
hvort það hæfi eða ekki. Ég vil
aðeins ekki vera skotspónn
stríðni yðar. . . . “
Hún sperti drembilega brýrn-
ar. Svo brosti hún stríðnislega.
„En þér eruð einsetumaður.
Þér eruð kannske hræddur við
konur af einhverjum ástæðum?
Er ég í raun og veru svona
hættuleg?“
„Ég kæri mig ekki um ást-
leitni, sem þér og yðar líkar lifa
fyrir bæði dag og nótt,“ sagði
hann hæðnislega.
„Mér finnst ég geta orðið reið
út í yður fyrir hið óþolandi yfir-
læti yðar, en mig langar ekkert
til þess. Syndið þér vél? Eigum
við að fara í kapp fimm sinnum
yfir' laugina? Eða eruð þér
hræddur við það líka?“
„Ég er ekki hræddur við yður,
eða nokkra aðra konu,“ sagði
hann og brosti.
„Þér getið þá orðið mannleg-
ur,“ sagði hún. „Við skulum því
fara í kapp. En hvað fær sá sem
vinnur?“
„Hverju stingið þér upp á?“
spurði hann.
„Yður geðjast ekki að því, að
ég kalli yður „einsetumanninn11.
Ef þér vinnið, lofa ég að hætta
að kalla yður það, en ef ég vinn
verðið þér herra minn í kvöld.“
„Hvað vill hún?“ spurði Ric-
hard sjálfan sig, og leit í glamp-
andi augu hennar. Eitthvað gerð-
ist innra með honum. Hjarta
hans tók að slá ofsalega. Hin
yndislega stúlka var svo nálægt
honum, að hann hefði getað
kysst hana, ef hann hefði viljað.
Og einmitt núna fékk hann ó-
mótstæðilega löngun til þess að
gera það. En hann stillti sig.
„Það getur ekki orðið yður til
mikillar ánægju,“ sagði hann.
„Þér vinnið auðvitað. Svo ég
geng að þessu. Vegna uppnefn-
isins.“
Keppnin byrjaði. Fyrst leyfði
hann henni að vera svolítið á
undan, en þegar ein lengd laug-
OKTÓBER, 1955
51