Heimilisritið - 01.10.1955, Qupperneq 65

„Nei!“ svaraði Maurice. „Ég
veit hver þetta er, og ég skal
borga kostnaðinn, ef hann gerir
alvöru úr hótuninni.“
Hurðin fór að gefa eftir við
lamirnar, og Sam gat ekki stillt
sig lengur.
„Það er búið að loka hér.“
Svarið var áframhaldandi
högg og spörk.
„Hver er þetta?“ spurði veit-
ingamaðurinn.
„Þetta er Bruce Kinlock. Opn-
ið tafarlaust!“
„Ég neyðist til að opna,“ hvísl-
aði veitingamaðurinn.
„Ég fyrirbýð þér það,“ hvæsti
Maurice. „Farðu fram í eldhús
og vertu þar. Ég skal taka á móti
manntetrinu einn.“
Linda stritaði við að leysa sig
og reyndi að æpa, en gat ekki
komið upp nokkru hljóði. Svo
sá hún allt í einu að Maurice
var kominn og laut yfir hana.
„Bruce er kominn og veit um
okkur hérna, hvernig sem á því
stendur," sagði hann. „Og nú
getur þú bjargað lífi hans. Ef
þú segir honum, að þú hafir
fylgt mér af frjálsum vilja, skal
hann sleppa lifandi, en ef þú
segir sannleikann, þá . . . “
Hann lyfti hendinni og sýndi
henni gljáandi marghleypuna,
sem hann hafði tekið úr vasa
sínum.
Nú kom veitingamaðurinn úr
eldhúsinu.
„Ég þori ekki annað en opnar
herra,“ sagði hann. „Hann gerir
mig annars áreiðanlega burtræk-
an héðan, svo að ég kemst á
vonarvöl, ef ég opna ekki fyrir
honum.“
Maurice hótaði öllu illu, ef
hann gerði það, en nú lét veit-
ingamaðurinn hótanir hans lönd
og leið. Með titrandi höndum
opnaði hann útidyrnar, og Bruce
kom inn.
„Hvers vegna opnuðuð þér
ekki strax?“ spurði hann harð-
neskjulega. „Hvaða gestir eru
hérna í kvöld?“
„Engir, herra.“
Bruce dokaði við og hlustaði,
en hann heyrði ekki annað en
vindinn, sem þaut í trjánum úti
fyrir.
„Hafa yfirleitt ekki komið
neinir gestir hér í kvöld?“ spurði
hann og horfði rannsakandi á
veitingamanninn.
„Ekki nokkur lifandi sál,“
svaraði maðurinn og iðaði í
skinninu. Honum ógnaði við til-
hugsunina um, hvað mikið
myndi brotna og eyðileggjast, ef
til slagsmála kæmi milli mann-
anna.
„Hafið þér séð lítinn, svartan
bíl fara hér 'hjá?“
„Lítinn, svartan bíl?“ endur-
OKTÓBER, 1955
63