Læknablaðið - 01.12.1956, Qupperneq 40

150
LÆKNABLAÐIÐ
meira áberandi. Hjá slíkum
sjúkl. eru kippir oft meira á-
berandi samfara klinisku kasti,
venjulegast í handleggjum eða
hálsi, stundum í fótum. Pen-
field vill kalla þetta „myoklon-
iskt petit mal“.
II. Myoklonisk epilepsi er
samfara heilariti, sem er ekki
algjörlega ósvipað því síðast-
talda, en þar eru „spikes“ allt-
af fleiri saman og hægu bylgj-
urnar koma kannske líka fleiri
en ein hver á eftir annarri.
Þetta gefur allt aðra og illkynj-
aðri kliniska mynd. Sjálft mvo-
kloniska kastið er stutt, 2—4
sek., mjög mismunandi hastar-
legt, frá smá kippum og alveg
upp í það að vera kippir um
allan líkamann, svo ákafir, að
sjúkl. hendist til í rúminu. Um
64% þessara sjúkl. hafa „grand
mal“ ásamt myokloniunum.
Má oft sjá þegar „grand mal“
er í uppsiglingu á því að kipp-
irnir verða ákafari og þéttari.
Einhver einkenni um vef-
rænar heilaskemmdir má finna
hjá um það bil 12% þessara
sjúkl.
Unverricht (18í>5) og Lund-
borg (1903) töldu þetta ætt-
gengan, versnandi hrörnunar-
sjúkdóm i taugakerfinu, sem
gengi gegnum 3 stig án skarp-
ari skila á milli: myoklon
kippi, „grand mal“, andlega
hnignun. Penfield telur, að
með þeirri sjúkdómsmynd sé
heilarit mjög óeðlilegt þó á
milli kasta sé.
III. Önnur mynd, sem líkist
„petit mal“ nokkuð í heilariti
er svokallaður „Petit mal vari-
ant“. Þar eru báðir liðii'nir, sá
hægi og sá hraði, liægari en við
venjulegt „p. m.“ eða um 2/sek.
Heilarit er venjulega mjög ó-
eðlilegt, hægt, á milli kasta.
Þessi truflun er stundum fokal,
eða þvi sem næst, stundum
dreifð yfir bæði heilahvolf, en
með fokal byrjun. Mestur hluti
sjúklinga með „p. m.-variant“
lieilarit fær klinisk einkenni á
allra fyrstu aldursárum. Al-
gengasta einkennið er „grand
mal“. Kramparnir eru þó und-
arlegt megi virðast, ekki sam-
fara „p. m. var.“ heilariti, held-
ur verður það annaðhvort mjög
flatt, eða að fram kemur sama
mynd og við „gr. mal“. Miklir
myoklon kippir geta líka kom-
ið fram, en heilaritið er svipað.
Klinisku köstin eru yfirleitt
mjög stutt, en á eftir þeim kem-
ur oft stupor eða semi-stupor,
sem er þá miklu lengri en mað-
ur skyldi ætla miðað við hvað
köstin eru stutt. Mjög erfitt get-
ur verið að greina kliniskt milli
psj7komotor- epileptisks kasts
og stupor í epilepsi með „p. m.
variant“ heilariti. Köst eru yf-
irleitt nokkuð tíð, meira en
helmingurinn fær kast oftar en
einu sinni í mánuði. Hjá tæp-
um helmingi sjúkl. með „p. m.-