Læknablaðið - 01.12.1956, Side 45

læknablaðið
155
an hátt, t. d. bregst hastarlega
við, sé reynt að aftra lionum.
Hreyfingar við psykomotor-
epilepsi eru margs konar, svo
sem að sjúkl. smjattar eða nýr
saman höndunum, fitlar við
föt sín, o. fl. Það getur líka
verið eins og meiri tilgangur
virðist í þeim, sjúkl. fær sér
kannske að drekka, fer að
„þurrka af“, eða kannske að
klæða sig úr fötum. Málfærið
er ótruflað, en málið oft sam-
hengislítið. Sé hins vegar um
að ræða fokus, sem sitji aftar
í lobus temporalis geta komið
fram máltruflanir, eins og líka
vænta má. Sjúkl. verða oft æst-
ir og háværir. Lennox vill
skipta psykomotor-köstum í
tvo aðalflokka (auk þess
flokksins, sem lýsir sér aðal-
lega með psykiskum einkenn-
um eins og ofskynjunum eða
draumkenndu ástandi) eftir
því hvort hreyfingar, sem koma
fram í kastinu séu eðlilega
samstilltar, þó þær virðist til-
gangslausar, eða ekki, eins og
til dæmis að sjúkl. stari út i
loftið og herji sér á lær i si-
fellu.
Köstin geta verið löng, yfir
10 mínútur og iðulega fylgir
þeim skemmri eða lengri þoku-
vitund og getur hún varað
klukkustundum saman. Það er
nijög algengt að sjúkl. með
psykomotor epilepsi hafi auk
þess „grand mal“, sennilega um
70%. Geta þau köst verið al-
gjörlega óháð hinum. Sömu-
leiðis eru fáeinir sjúkl., eða um
2%, sem hafa fokal epilepsi
samfara þessari mynd. Ekkert
form af epilepsi er eins þung-
hært og þetta, ef veruleg brögð
eru að, því í augum ólærða
manna í umhverfi sjúklingsins
eru þetta æðisköst og brjálsemi
eða duttlungar og uppgerð.
Hjá 45—50% sjúklinga með
psykomotor epilepsi er að
finna einhver sálsýkiseinkenni,
sem geta verið mjög mismun-
andi, allt frá lítilsháttar hegð-
■ unarvandkvæðum og upp í
hreina psychosis (7,2% hjá
sjúkl. Gibhs hjónanna).
Þessa mynd epilepsiu hafa
þeir Jasper og Penfield rann-
sakað mjög ýtarlega með svo-
nefndri „corticografi“ og hjá
allmörgum sjúklingum hefur
þeim tekizt að nema fokus burt
operativt. Hefur það gefið all
góðan árangur, sérstaklega hjá
þeim sjúklingum, sem liafa
fokus framarlega í lobus tem-
poralis. Það þykir líka geta
bætt suma sjúkl. að losna við
fokus í öðrum lob.temp., þó
fokus sé eftir hinum megin.
Hjá einstaka sjúklingi hafa
báðir temporal-broddarnir ver-
ið numdir burt án verulegs
tjóns fyrir sjúkl., að því er
þeir Jasper og Penfield telja,
en með góðum árangri quo ad
epilepsiam. Eigi slíkar aðgerð-
ir að vera þorandi, er það auð-
vitað skilyrði, að fokus sitji al-