Læknablaðið - 01.08.1973, Blaðsíða 23

LÆKNABLAÐIÐ
145
og, eí svo er, teljast þeir skammlegusjúki-
ingar? Flokkar nefndin suma gamal-
mennasjúkdóma undir geðsjúkdóma?
Hvar setur nefndin mörkin milli fávita
og geðveikra? Dveljast einhverjir geð-
sjúklingar þannig á fávitahælum og elli-
heimilum? Hvað eru margir geðsjúkling-
ar vistaðir á Vífilsstöðum og Reykja-
lundi svo og á hinum ýmsu sjúkrahúsum
landsins? Hvers vegna skyldu fjórðungs-
sjúkrahúsin á Neskaupstað og ísafirði ekki
hafa litlar geðdeildir, svo að sjúklingar
úr þessum fjórðungum geti haft tengsl
við ættingja og aðstandendur? Hver er
afstaða almennings, yfirvalda og lækna í
strjálbýlinu? Af hverju var talið hent-
ugra að byggja sérstakt hús á lóð Land-
spítalans og Háskólans heldur en að halda
áfram með byggingar á Kleppsspítalalóö-
inni? Má ætla að geðdeildarbygging á
Landspítalalóðinni sé tvíverknaður vegna
þess, sem þegar hefur verið byggt og tek-
ið í notkun á Kleppsspítalalóðinni?
Þannig mætti spyrja enn um hríð, en
væntanlega er svör við þessum og mörg-
um öðrum spurningum að finna í greinar-
gerð nefndarinnar. Þannig verður t. d.
fróðlegt að heyra um samskipti nefndar-
innar við Háskólann og yfirvöld og lækna
Landspítalans, sem eru auðvitað beinir að-
ilar að þessu máli.
London 15.8. 1973.
Með virðingu,
Matthías Kjeld
Úr söniliim laehnablödnm
HARÐNESKJUKONUR
eftir Skúla V. Guöjónsson stud. med.
Stud. med. Skúli V. Guðjónsson hefir sent
Lbl. 2 sögur. Er það eftir tilmælum prófessors
Guðm. Hannessonar. Er nú fyrri sagan birt í
Þessu blaði. Geta svona sögur lýst mjög vel
ýmsu einkennilegu meðal alþýðu og kjörum
hennar.
I.
Eg var vikar fyrir héraðslækni nokkra
hríð. — Eitt sinn sem oftar kom maður
að sækja mig. Kvað hann gamla konu á
næsta bæ við sig hafa dottið á stein og
líklega lærbrotnað. Bjó eg mig hið skjót-
asta og lagði af stað. Eftir hér um bil 3
stunda harða reið komum við á bæinn.
Var það reisulega bygður bær. Baðstofan
var björt og rúmgóð. Hátt var upp í súð-
ina og strompur stóð upp úr mæni. Rúm-
in stóðu út við veggina. Brekán lágu
breidd yfir. Konur sátu við tóskap en karl-
ar tveir unnu úr hrosshári. Annar þeirra
fléttaði reiptagl. Vafði hann því um bita
jafnóðum og lengdist. Hann tók bakföll
þegar hann herti að þáttunum, og dró
ekki af sér þegar eg horfði á hann. Hlýtt
var í baðstoíunni. Olíulampi með stórum
skermi brann í miðri stofu. í einu horninu
lá gamla konan í rúmi sínu. Hún var urn
nírætt og gerði öll fjósaverkin, og það
sást á höndunum, rokknum og bandhnykl-
unum við rúmið hennar, að ekki hafði
hún setið þar auðum höndum. Eins og
vant var hafði hún borið heymeisana frá
heygarðinum til fjóssins, en skrikaði fótur
og féll á steinstétt við fjósdyrnar. Hún
heyrði bresta í lærinu við fallið, og kvaðst
hafa fundið nokkuð mikið til. Hjálparlaust
staulaðist hún þó til baðsofu, all-langa
leið, og til hvílu sinnar. Þegar eg kom,
haíði hún legið þar hálfan dag og látið á
litlu bera.