Læknablaðið - 01.04.1975, Qupperneq 54

32
LÆKNABLAÐIÐ
í iþeim tilgangi að gera mér gleggri grein
fyrir þörfinni og koma betra skipulagi á
þessi mál gerði ég eyðublað — Beiðni um
sjúkrahúsvist (mynd 1), sem hér birtist
litillega breytt.
Til þess að fylgja málinu betur fram,
fékk ég í lið með mér Theodór heitinn
Skúlason á Landsspítalanum. Borgarspítal-
inn og Landsspítalinn skiptu með sér
kostnaði við útgáfu eyðublaðsins og var
það prentað og sent í 50 eintaka blokkum
til allra starfandi lækna landsins ásamt
dreifibréfi. Á eyðublaðinu er, auk hefð-
bundinna upplýsinga um sjúklinginn
(nafn, fæðingardagur, foreldrar ef um
barn var að ræða, nafnnúmer, lögheimili,
sveitarfélag, staða, hjúskaparstétt, sími
aðstandenda og sími á vinnustað) beðið
um ástæðu til vistunar. Þótti það gefa
skýrari mynd af þörfinni fyrir vistun á
spítala en sjúkdómsgreining læknisins á
latínu.
Ennfremur er á eyðublaðinu beðið um
upplýsingar um fyrri sjúkrahúslegur, hvar
og hvenær þær voru, í því skyni m.a., að
hægt væri að fá upplýsingar frá hlutað-
eigandi sjúkra'húsi, helst áður, en að öðr-
um kosti eftir að sjúklingurinn kæmi inn.
Einnig er á beiðninni beðið upplýsinga
um nýlegar rannsóknir (blóð-, þvag-, rönt-
gen-, vefja- og aðrar rannsóknir) og hvar
og hvenær þær hafa verið gerðar, sem og
þau lyf, er sjúklingur notar eða hefur
notað og skammtastærð.
Gefur auga leið, að hér er um verðmæt-
ar upplýsingar að ræða, þar sem sjúkl-
ingnum er stundum og jafnvel oft ekki
nægilega kunnugt um þær rannsóknir,
sem á honum ‘hafa verið gerðar, né heldur
þau lyf, sem hann hefur tekið og getur
hann því ekki gefið réttar upplýsingar, er
á spítalann kemur. Rannsóknir þessar eru
dýrar og má búast við, að nýgerðar rann-
sóknir yrðu endurteknar, ef þessar upplýs-
ingar lægju ekki fyrir. Má í þessu sam-
bandi nefna röntgenrannsóknir, sem eru
oftlega mjög erfiðar fyrir sjúklinginn og
oftast nær ástæðulaust með öllu að endur-
taka þær, auk þess sem þær eru dýrar og
tímafrekar.
Ennfremur er á eyðublaðinu beðið um
upplýsingar um það, hvenær ætla mætti,
að sjúklingur þyrfti á spítalavist að halda
(brátt, innan viku,, eftir 1—3 vikur eða
síðar), en einnig hvort hann sé óstarfhæf-
ur og þá síðan hvenær. Einnig er beðið um
aðrar upplýsingar er máli skipta. Augljóst
er, að þarna fær sjúkrahússlæknirinn þýð-
ingarmikla vitneskju í hendur og getur
því mun betur dæmt um þörfina á því,
hvort og hvenær sjúklingur þurfi að leggj-
ast á spítala.
Var álit okkar, sem að þessu eyðublaði
og dreifibréfi stóðu, að með slíkum vistun-
arseðli mætti stuðla að bættri þjónustu við
sjúklingana, betri nýtingu sjúkrarúma og
bættri samvinnu lækna innan og utan
spítala.
Reyndin varð líka sú, að þeim læknum
fjölgaði stöðugt, sem notfærðu sér þenn-
an vistunarseðil.
Þess hefur alltaf gætt, að vistunarseðill-
inn sé ekki útfylltur af þeirri nákvæmni
(t.d. um persónuatriði), sem krefjast ber.
Slíkt er bagalegt fyrir þá, sem gætu notað
seðilinn sem fullgilda heimild án frekari
fyrirspurna við innritun sjúklingsins, t.d.
í sambandi við sjúklingabókhald. Þá hef-
ur nokkur misbrestur verið á því, að
sjúkrahússlæknar nýttu sér þær upplýs-
ingar í tæka tíð, sem þarna fást, með því
m.a. að panta strax nánari upplýsingar
(læknabréf) um fyrri og nýlegar sjúkra-
húslegur. Gagn seðilsins gæti verið meira,
ef ekki kæmi til trassaskapur eða „tíma-
leysi“ læknanna.1
II. UPPLÝSINGAMIÐLUN INNAN
SJÚKRAHUSA
Upplýsingamiðlun innan sjúkrahúsa er
flókið mál og mun ég aðeins drepa á ein-
stök atriði nú. Það liggur ljóst fyrir, að
bæta mætti þjónustu við sjúklingana og
stytta legutímann verulega méð betri upp-
lýsingamiðlun milli lækna, hjúkrunar-
kvenna og lækna, lækna og ritara og milli
starfsliðs hinna ýmsu deilda.
Hugsum okkur nú, að sjúklingur komi á
spítala. Útfylltur vistunarseðill getur
vissulega veitt góðar og mikilvægar upp-
lýsýingar, en sjálfsagt er, ef aðstandendur
1. Ef grannt er skoðað er orsök „tímaleysis
að verulegu leyti skipulagsskortur, en skipu-
lagsskorturinn veldur auknu erfiði starfs-
manna og sóar bæði tíma og fjármunum.