Læknablaðið - 01.04.1975, Síða 65

LÆKNABLAÐIÐ
37
BYzéf t:iL BLac5sir3S
OPIÐ BRÉF TIL FORMANNS
LÆKNAFÉLAGS ÍSLANDS
Herra formaður L. í.
Við lásum af athygli grein þína í 3.—
4. tbl. Læknablaðsins 1974 (útgefið í janú-
ar 1975) undir heitinu „Umræður um heil-
brigðisþjónustuna“ og vonum, að hún leiði
til frekari tjáskipta innan læknastéttar-
innar um þetta mál og önnur skyld.
Við viljum þó leyfa okkur að leiðrétta
nokkurn misskilning, sem fram kemur í
grein þinni um afstöðu Félags íslenzkra
Lækna í Bretlandi til starfsemi göngu-
deilda.
Við höfum margtekið fram í fyrri skrif-
um okkar um göngudeildir (og ítrekuðum
enn í grein þeirri, sem þú gerir að um-
talsefni), að við eru eindregið mótfallnir
að flytja heimilislæknisþjónustuna inn á
göngudeildir sjúkrahúsanna. í opnu bréfi
okkar til þáverandi heilbrigðismálaráð-
herra (Magnúsar Kjartanssonar), sem birt-
ist í Morgunblaðinu 31. jan. 1974 segir,
„Við leggjum áherslu á, að göngudeildir
eigi ekki að taka á móti öðrum sjúklingum
en þeim, sem þangað er vísað af læknum.
Þannig er ekki um að ræða göngudeildir
eins og reknar eru í sumum löndum, sem
sjúklingar leita beint til án tilvísunar frá
læknum (polyklinik). Þær göngudeildir,
sem við höfum í huga og höfum góða
reynslu af, grípa þannig ekki inn á starfs-
svið heimilislæknisins."
Það er því óþarfi að gefa í skyn, að við
séum að halda fram „úreltu eða stórgöll-
uðu kerfi“, sem gengið hafi sér til húðar.
Sú göngudeildaþjónusta sem við leggjum
til að tekin verði upp í ríkari mæli byggir
á „hálfopnum göngudeildum", þ. e. a. s. að
þær veiti einungis viðtöku sjúklingum, sem
þangað er vísað af læknum jafnframt því,
að þær sinni eftirmeðferð vissra sjúklinga,
sem legið hafa inni á legudeildum sjúkra-
húsanna. Það er komin löng og góð reynsla
á starfsemi slíkra deilda í fjölmörgum
löndum. Þetta sjónarmið okkar ætti að
vera orðið flestum ljóst af fyrri skrifum
okkar um þessi mál.
Samkvæmt grein Björns Önundarsonar
í Læknablaðinu (3.—4. tbl. 1974) er einum
af hverjum fimm eða sex sjúklingum, sem
leita til heimilislæknis vísað til sérfræð-
inga til frekari rannsókna og meðferðar.
Það er þessi sjúklingahópur, sem við álít-
um að myndi njóta betri þjónustu með því
að vera vísað til sérhæfðra göngudeilda
með betri aðstöðu en sérfræðingar á einka-
stofu eru færir um að veita. Hvort þessi
göngudeildarþjónusta er staðsett inni á
sjálfum sjúkrahúsunum eða á vel útbún-
um heilsugæslustöðvum, færi eftir því
hvar best og haganlegast væri að koma
henni við.
Þú vísar til skýrslu formanns L. í. á að-
alfundi L. í. 1973, þar sem tekið er fram,
að þangað til vel útbúnar heilsugæslu-
stöðvar rísi sé heppilegast að sérhæfðar
göngudeildir verði starfræktar á sjúkra-
húsunum eða á annan hátt í nánum tengsl-
um við sjúkrahúsin. Við erum sammála
þessum ummælum, og séu þau yfirlýst
stefna L. f. er ekki um ágreining að ræða
okkar í milli. Við skiljum þessvegna ekki
hversvegna þú endar grein þína (svipað
og nefnd L. í. um göngudeildarþjónustu,
sem fór hálfhring í áliti sínu) á því að
segja, að sem mest af heilbrigðisvandamál-
um fólks eigi að leysa utan göngudeilda
svo lengi, sem hægt er að sýna fram á, að
sú þjónusta sé ekki lakari en á sjúkrahús-
um og göngudeildum. Eru fyrrnefnd um-
mæli formanns L. í. á aðalfundi L. í. 1973
ekki einmitt sprottin af því, að núverandi
þjónusta þarfnast endurbóta?
Einsog fyrr er sagt verður reynslan að
fá að skera úr um hvernig og hvar hinn
ákjósanlegasta þjónusta verður í framtíð-
inni, þegar heilsugæslustöðvar hafa verið
stofnaðar í þéttbýli og dreifbýli. Við vilj-
um ítreka það, sem við sögðum í áður-
nefndri grein okkar (Læknablaðið 1.—2.