Dagblaðið Vísir - DV - 16.02.2007, Qupperneq 37

Enn hefur dregið til tíðinda á sviði
barnaverndar-, velferðar- og félags-
legra stuðningsmála okkar litla þjóð-
félags. „Hneykslunarefnin“ hellast
inn í fjömiðlana og út til þjóðarinnar.
Það er skiljanlegt. Hlutverk fjölmiðla
er að upplýsa, ekki satt? Hvernig
staðið er að því er hins vegar oftlega
áhorfsatriði og oftar en ekki eru fleiri
en tvær hliðar á þeim málum, jafnvel
átján.
Um títt nefnt Byrgismál kýs ég ekki
að tjá mig, þar eð þar hafa aðrir menn
gengið fram fyrir skjöldu. Er það vel
og mun væntanlega leiða til jafnt rétt-
lætis sem og viðhlítandi úrlausna fyr-
ir þá, sem eiga um sárt að binda. Get
þó ekki varist að koma þeirri skoðun
á framfæri að peningar bæta ekki úr
skák, heldur nærfærin, fagleg um-
önnun á víðfeðmum grundvelli.
Bjarg – já, það lá fljótlega undir
ámæli fyrir stífar reglur í stað upp-
byggingar stúlknanna, enda rekið í
anda þess tíma, hvað varðaði trú fag-
aðila á hvað afvegaleiddum stúlkum
væri fyrir bestu. Hvað er að vera af-
vegaleiddur, er svo ævinlega mats-
atriði. Ekki treysti ég mér til að segja
um, hver hefur ratað út af hinum
mjóa vegi og inn á þann hinn breiða.
Þó tel ég ekki nokkrum vafa undir-
orpið að hlutir hafi þarna verið fram-
kvæmdir eftir besta vilja (þeirra tíma
þekkingu og ef til vill uppeldisfræði-
legum kenningum).
En Breiðuvíkurmálið vil ég ræða
í lengra máli. Drengirnir voru vist-
aðir eftir ýmsum aðferðum og sum-
um þeirra ekki ljóst í hvað stefndi.
Þetta voru BÖRN. Já, lítið nú í sál-
fræði þar sem fjallað er um sálræn-
an og tilfinningalegan þroska barna
á þessu skeiði (frá um það bil tíu ára
aldri), svo og þarfir þeirra. Bætið svo
við erfiðum heimilisaðstæðum, tíð-
um flutningum, almennu öryggis-
leysi, niðurlægingu og einelti. Bætið
þá við lágmarksgengi í skólakerfinu
– og stimpli á bakið (eru á hæli vegna
óreglu foreldra, vegna óknytta, eru
stelsjúkir, eru mjög erfiðir í allri fram-
komu samfara lágmarksárangri í
námi... og svo framvegis).
Og svona komu þeir
inn í bekkina. Allir vissu
hvar þeir bjuggu og hvern-
ig það HLAUT að vera eitt-
hvað mikið að þeim, jafnt
samnemendur sem kenn-
arar. Upplýsingar af þess-
um toga hafa jafnt meðvit-
uð sem ómeðvituð áhrif.
Þær eru því oftlega fremur
skaðvaldur en hitt. Ellefu,
tólf ára barn? Hugsið til barna sem
þið þekkið... og hugleiðið svo málið í
því samhengi.
Þessir „strákar“ hafa nú gengið
fram fyrir skjöldu og sagt sinn sann-
leika. Vissulega eru ásakanir þeirra
harðvítugar og hræðilegar aflestrar
fyrir alla sæmilega hugsandi borgara
landsins.
En hvar stöndum við nákvæmlega
núna? Við erum ekki 40 árum aftar í
tíma. Við erum hér og nú. Það er ekki
unnt að græða til fullnustu sár, sem
hafa fengið að búa um sig, margfald-
ast og valda stórkostlegum áhrifum
á styrk og sjálfsvirðingu þeirra, sem í
hlut eiga. Það er ekki heldur hægt að
græða þau og friða samvisku okkar
með fjárútlátum. Hvaða ráð höfum
við, íslenska velferðarríkið?
Ekki er ég spámaður í mínu föður-
landi, en í fljótu bragði virðist mér að
nú þurfi að koma til – og það í snar-
hasti – heimili, sálgæsla, sálfræðileg
viðtöl á minnst vikulegum grunni,
vissar skyldur og ábyrgð vistmanna,
matseld og manneskjulegir starf-
menn, sem VILJA og hafa hæfni til
að skilja þann djúpstæða sálarskaða
sem hér er greinilega á ferð.
Við VERÐUM að taka fé til þessa
málefnis, hér og nú. Við skuldum
þessum mönnum úrbætur og hlýju,
beiðni um fyrirgefningu fer líka vel í
þeim gjörningi.
Fyrirsögn greinarinnar átti hins
vegar við upprifjun á ferli manns,
sem þarna gegndi hlutverki forstöðu-
manns og eiginkona hans
var einnig nefnd í vissum
tilvikum. Koma þarf í veg
fyrir að afkomendur þessa
fólks þurfi að bera kinn-
roða og sársauka í brjósti
vegna atburða sem þeir
áttu ekki þátt í né held-
ur höfðu á valdi sínu að
hafa nokkur áhrif á. Allt
annað er ómanneskjulegt
og ómaklegt að mínu viti
sem mannveru. Kemur þá að þeim
starfsmönnum sem munu sennilega
þurfa að svara fyrir verk sín eða verk-
leysi. Látum þar til bær yfirvöld ann-
ast þá rannsókn eftir bestu faglegum
aðferðum og réttsýni í hvívetna. Svo
skulum við, ef þörf krefur, slá upp
myndum af þeim og tíunda misgerð-
ir þeirra eða vanrækslu í störfum.
Þessi umfjöllun hefur vakið þjóð-
ina til umhugsunar og ýmsa til sektar-
kenndar og vanlíðunar af margþætt-
um gerðum. Hlífum afkomendum
og ástvinum við frekari umfjöllun að
sinni.
Þeir sem koma til greina sem
„sökudólgar“ í téðu máli hafa þegar
fengið verulega umfjöllun án þess að
um beinar sannanir sé að ræða. (Hér
er ekki verið að véfengja orð fyrrver-
andi vistmanna, en þess farið á leit að
málið fái viðhlítandi meðferð hjá þar
til bærum aðilum í barnaverndar-,
félagsmála- og réttarkerfi landsins,
það á að vera reglan stóra.)
Við ykkur sem dvölduð í Breiðu-
vík vil ég segja, þið sýnið kjark og
hreinskiptni með því að ganga fram
fyrir skjöldu. Það hélt ég vart að svo
brotnir menn hefðu á valdi sínu. En
þið gerðuð það! Látum nú málið fara
rétta boðleið, en hvikið ekki frá sann-
leikanum! Hafið hann og hann ein-
an að leiðarljósi. Látum ekki kast-
ljós fjölmiðla stjórna ferðinni, heldur
óskina um réttlát málalok, sem leiða
til þess að slíkir atburðir gerist ekki
aftur. Það hlýtur að vera langtíma-
markmið okkar allra.
Takk, herrar mínir, takk!
Gefið dánum ró,
hinum líkn sem lifa
Helga Ágústsdóttir
Aðsend grein
DV Helgarblað föstudagur 16. febrúar 2007 37
Augljósa
spurningin er:
Af hverju tók
þetta svona langan tíma? Og jafn-
vel mikilvægara: Mun Bush forseti
læra af þessari síðbúnu velgengni?
Mun hann loksins leyfa sendi-
erindrekum sínum að reyna samn-
ingaleiðina og jafnvel málamiðlan-
ir við aðrar slæmar og óneitanlega
hættulegar ríkisstjórnir? Bush hefði
líklega getað náð þessum samningi
fyrir nokkrum árum, ef hann hefði
ekki ákveðið að hann þyrfti ekki að
tala við neinn sem honum líkaði
ekki við. Meðan
Hvíta húsið neit-
aði að tala dældi
Norður-Kórea út plútoni.
[…]
Það verður mikið kjaftað í Wash-
ington um að Bush sé að bjarga
misheppnaðri forsetatíð. Við ætlum
ekki að skemma dýrðarljómann. En
það eru margar hættur þarna úti.
Og við vonum að Bush læri algjöra
grunnlexíu af þessum samningum:
stundum þarf maður að tala við
óvini sína, jafnvel þótt maður gnísti
tönnum á meðan.
Lexíur Bush
Leiðari New York Times 14. febrúar 2007:
Leiðari The Korea Times 14. febrúar 2007:
Veltur á vilja Norður-
Kóreumanna
Samkomu-
lagið veldur
einnig áhyggj-
um um það
hvort það verði yfirleitt að veruleika
vegna þess að afvopnunarferlið er
svo flókið. Við getum
ekki annað en ver-
ið stressuð yfir öllum
ákvörðunum Norður-
Kóreumanna fyrst
samningurinn stend-
ur og fellur með því
hvort þeir hafa áhuga
á því að standa við
hann. […] Samkomu-
laginu er fyrst og
fremst ætlað að koma
í veg fyrir að Norð-
ur-Kórea framleiði
meiri kjarnavopn en
um leið er frestað að
ræða um vopn-
in sem þeg-
ar eru til stað-
ar og efni til að
framleiða fleiri. Geta Norður-Kór-
eumanna til þess að auðga úran var
líka látin liggja milli
hluta. Allir hlutaðeig-
andi verða að leggja
sitt ítrasta af mörkum
til þess að reka á eftir
Norður-Kóreumönn-
um að afhenda eða
eyða kjarnavopna-
búri sínu og aðstöðu
til að auðga úran. Það
er tilgangslaust að láta
Norður-Kóreumenn
loka kjarnorkuver-
um meðan þeir fá að
halda vopnum og efn-
um ósnertum.
E.B.S. skrifar:
Mér finnst afar skrítið að
fjölmiðlar skuli ekki fjalla um
Kanaríeyjaferðir
Guðna Ágústs-
sonar í réttu
ljósi. Fréttablaðið skrifaði til dæm-
is um málið, án þess að benda á að
hann væri fjarverandi frá vinnu
á meðan hann sleikir sólina.
Það er ekki nóg með
það að þingmenn fái
heilan mánuð í jólafrí,
heldur fer hann beint
til sólarlanda í kosn-
ingabaráttu um leið og
þingið byrjar á nýjan leik. Ef
Guðna langar til Kanarí, þá
á hann að nota jólafríið
sitt í það og sinna starfi
sínu sem þingmaður
almennilega í millitíð-
inni, eins og hann var
kjörinn til að gera.
Guðni slæpist á Kanarí
Lesendur