Læknablaðið - 15.03.1995, Qupperneq 15

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
227
% in sinus rhythm
0 1 3 6 12
Months of follow up
No.of [■”<052 27 27 27 27 25
P‘V I □ ».52 8 7 7 8 8
Fig. 4. Relation between left atrial size on echocardiography
and the per cent ofpatients remaining in sinus rhythm during
follow up.
gáttatif, en var þó á magnýl og blóðþynningu.
Annar sjúklingur var 66 ára karl með gáttatif er
ekki tókst að rafvenda, sem fékk einkenni um
tímabundna blóðþurrð í heila á eftirlitstíman-
um, er talin var afleiðing smásegareks. Hann
reyndist hvorki vera á magnýl né blóðþynning-
armeðferð.
Fjórir sjúklingar létust á eftirlitstímanum
(6,9%), enginn af völdum rafvendingar, en
þrír vegna hjartasjúkdóms. Sá fyrsti var 71 árs
karl með gáttatif í meira en viku. Hann var
með fyrri sögu um hjartadrep í framvegg og
hafði farið í kransæðaaðgerð, var með hjarta-
bilun, míturlokuleka og lungnaháþrýsting.
Vinstri slegill var mjög stækkaður (8,2 cm í
hlébilslok) og einnig vinstri gátt (6,1 cm).
Hann fór í sínustakt við rafvendinguna en aftur
í gáttatif fimm mánuðum síðar. Tveimur mán-
uðum síðar var honum á ný rafvent í sínustakt,
en hann lést 10 dögum seinna. Annar var 73 ára
karl með gáttatif, fyrri sögu um háþrýsting,
gamalt framveggsdrep og kransæðaaðgerð.
Hann var auk þess með langvinna lungna-
teppu. Hann fór í sínustakt við rafvendingu en
aftur í gáttatif sjö mánuðum síðar. Tveimur
mánuðum síðar fór hann í aðgerð vegna gúls á
kviðarholshluta ósæðar og lést af fylgikvillum
hennar og hjartabilun. Sá þriðji var 83 ára karl
með gáttaflökt, kransæðasjúkdóm og sykur-
sýki. Hjartaómun sýndi eðlilega stóran vinstri
slegil, góðan samdrátt, en þykknun á slegla-
skilsvegg og stækkaða vinstri gátt (4,7 cm).
Hann fór í sínustakt, en var lagður inn á sjúkra-
hús rúmum fjórum mánuðum síðar með hjarta-
drep í neðrivegg og gáttatif. Hann fékk hjarta-
bilun og lést. Fjórði sjúklingurinn var sjötugur
karl með gáttaflökt skemur en í vikutíma.
Hjartaómun sýndi aðeins vægt aukna vegg-
þykkt á vinstri slegli og hann fór í sínustakt.
Hann dó ári síðar vegna nýrnakrabbameins.
Umræða
Meginmarkmið þessarar framvirku rann-
sóknar var að kanna hversu margir sjúklingar
héldust í sínustakti til langframa eftir rafvend-
ingu vegna hjartsláttaróreglu frá gáttum og
kanna hvaða þættir hefðu forspárgildi þar um.
Þó ýmsar rannsóknir hafi áður fjallað um þetta
efni þá ná margar þeirra til sjúklingahópa þar
sem hlutfall lokusjúkdóma (30-69%) er mun
hærra (9,12-16) en í núverandi og öðrum nýleg-
um rannsóknum (17,18). Alls reyndust 57%
sjúklinga vera í sínustakti eftir 11 mánaða
meðaleftirlitstíma eftir rafvendingu. Er það
nokkru hærra hlutfall en í sumum erlendum
rannsóknum (14). Sá þáttur er hafði mest áhrif
á hvort sjúklingur hélst í sínustakti eða ekki var
hjartastærð á röntgenmynd, en vægari áhrif
höfðu stærð vinstri gáttar við hjartaómun, teg-
und hjartsláttaróreglu og hversu lengi sjúkling-
ur hafði haft hjartsláttaróreglu fyrir rafvend-
ingu.
Hjartastœrð á röntgenmynd: Sjúklingar með
hjarta-/brjóstholshlutfall stærra en 0,52 á rönt-
genmynd, héldust síður í sínustakti á meðaleft-
irlitstímanum. Er það í samræmi við sænska
rannsókn þar sem sjúklingar er voru í sínus-
takti einu ári eftir rafvendingu voru með minni
hjartastærð á röntgenmynd (18), en önnur
rannsókn gat ekki sýnt fram á áhrif hjarta-
stærðar á langtímaárangur einum og sex mán-
uðum eftir rafvendingu (8).
Hjartaómun: Stærð vinstri gáttar metin með
hjartaómun hafði aðeins væg áhrif á það hvort
sjúklingar héldust í sfnustakti í langan tíma. í
raun voru það einkum sjúklingar sem voru
með þvermál gáttar um eða yfir 5,3 cm er
héldust síður í takti. Dittrich og samstarfsmenn
sýndu fram á að einum mánuði eftir rafvend-
ingu voru þeir sjúklingar er héldust í sínustakti
með stærri gátt en hinir. Eftir sex mánuði hafði
gáttarstærð hins vegar engin áhrif á það hverjir
héldust í sínustakti (8). Eins og í núverandi
rannsókn var mikil dreifing á gáttarstærð milli
þeirra er héldu sínustakti og hinna er hrukku
aftur í hjartsláttaróreglu. Áhrif vinstri gáttar-
stærðar á frum- og langtímaárangur rafvend-