Kjarninn - 16.01.2014, Blaðsíða 59

06/06 pistill
þegar minnsta læk eða andvarp í óléttri konu getur sett allt
á annan endann, að minnsta kosti í veröld hennar sjálfrar –
sem vill gleymast í allri netfíkninni.
Ég hef ekki töluna á öllum vandræðunum sem ég
hef komið mér í á Facebook, oft í algjöru sakleysi þegar
Facebook-vinir mínir misskilja kæruleysislegar vangaveltur á
versta veg. Hugarangrið hefur verið svo mikið að það yfir-
skyggir kostina: Allt skemmtilega spjallið, hamingjuóskirnar,
góðu póstana frá dásamlega hlýju fólki, gamla vini sem koma
í leitirnar og vini í útlöndum sem hefðu ellegar glatast, að
ógleymdum vinum sem ég hef kynnst á Facebook.
austur-Þýskaland nútímans
Það er bara ekki hægt að lifa við að þarna úti geti fólk talið
lækin mín til að deila þeim í réttar og rangar skoðanir –
eða það sem verra er: gera mér upp skoðanir; hugsanlegir
pedófílar geti skoðað myndir af barninu mínu og misvitrar
mannvitsbrekkur farið yfir löngu liðnar skoðanir mínar
meðan tölvan tifar eins og tímasprengja og bíður þess eins
að ég sprengi hana með næstu færslu, bara af því að einhver
skilur ekki húmorinn manns eða nennir ekki að lesa tvær
setningar í samhengi.
Nú hljóma ég taugaveikluð en veröld Facebook er þannig
að það er fyllsta ástæða til þess að vera vör um sig. Spyrjið
bara suma þýska vini mína sem forðast í lengstu lög að skrifa
statusa á Facebook. Einhver sagði að mörgum Þjóðverjum
væri sérstaklega umhugað um persónuupplýsingar eftir sára
reynsluna í fyrrverandi Austur-Þýskalandi. Kannski maður
ætti að taka sér þá til fyrirmyndar í stað þess að biðja Kristin
Hrafnsson um að vera vin sinn bara því það er svo asnalegt
að herveldi haldi skýrslur yfir Facebook-vini hans.
Ég býst við að þessi sjálfhverfi pistill seðji statusþörf mína
þessa vikuna. Undir venjulegum kringumstæðum hefði ég
byrjað daginn á að skrifa status. Í dag myndi ég skrifa: Ég
heiti Auður, ég er Facebook-fíkill!