Kjarninn - 03.04.2014, Blaðsíða 70

03/05 lÍfSStÍll
hönd. Leiðin liggur nú eftir nokkuð brattri hlið í talsverðum
hliðarhalla og brýnt að kunna fótum sínum forráð. Leiðsögu-
menn aðstoða þátttakendur við að festa á sig broddana og
ganga úr skugga um að allt sé rétt gert. Síðan eru rifjuð upp
undirstöðuatriðin í notkun þessara öryggistækja og viðbrögð
við óvæntum aðstæðum.
Svo sígur röðin af stað inn bratta hlíðina og beygir
fljótlega upp á við og þaðan liggur leiðin beint upp, eitt
skref í einu, hægt og rólega. Svitinn rennur auðveldlega því
sólin skín í heiði og þarna í hlíðinni er algert logn og menn
heyrast blóta því að hafa farið
í síðar nærbuxur um morgun-
inn. En fár kann sig í góðu
veðri heiman að búa segir
máltækið.
Svo sitjum við uppi á
Dýjadalshnúknum í logni og
sólskini og höfum stund með
nestinu. Í hópnum breiðist út
þessi tæra gleði og kátína sem
hellist yfir fjallgöngumenn
þegar allt gengur eins og
sögu og lífið er dásamlegt og
heimurinn baðaður í sól.
landslag lítils virði ef það heitir ekki neitt
Næst tekur við löng ganga ofan á Tindstaðafjalli, framhjá
Hrútadal, Leynidal, Eilífsdal og yfir Þórnýjartind en alltaf
meðfram Blikdalnum. Það sitja hengjur í öllum brúnum og
þarf að gæta þess að fara ekki of framarlega. Handan dalsins
rísa klettaþil Kerhólakambs, en þangað er förinni heitið.
Í norðri blasa við jöklar eins og Ok og Þórisjökull og
fagur lega formað hvel Skjaldbreiðar sem er samkvæmt
þjóðsögum steingerð tröllkonubrjóst. Botnssúlur rísa drif-
hvítar fyrir botni Hvalfjarðar og Hvalfell, Brekkukambur og
Skarðsheiði eru svipmikil í vetrarklæðum. Lengst í norðri
sér til Tröllakirkju á Holtavörðuheiði en vestar Ljósufjöll,
dýjadalshnúkur
Með brodda á fótum og
öxi í hönd stefnum við á
Dýjadalshnúkinn.