Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.02.1938, Blaðsíða 9

1> J O Ð I N
ríkisstjórn. 1934 fékk hann fyrsta
lækifæri til að efna loforðin og
uppfylla kröfurnar, liann fékk
einn ráðherra í stjórn, sjálfan at-
vinnumálaráðherrann. Eftir 3ja
ára valdasetu hans og flokksins
hafði ekki tekizt að framkvæma
neitt af liinuni stærri loforðum um
útrýming atvinnuleysis, lækkun og
afnám tolla af nauðsynjum o. s.
frv. Dómur þjóðarinnar 20. júní um
Alþýðuflokkinn var réttmætur á-
fellisdómur yfir þessum lýðskrum-
araflokki og hinum fvrsta, og vænt-
anlega síðasta ráðhérra hans.
En sigur Kommúnistaflokksins
hvggðist fyrst og fremst á ósigri
Alþýðuflokksins, vantrausti fólks-
ins á forsprökkum hans. Hinir
gömlu kjósendur Alþýðufl., sein
misst liöfðu trú á hann, vildu nú
reyna Kommúnistafh, sem var svo
lánsamur, að hafa ekki ennþá sýnt
sig í stjórn landsins og á þingi.
Framsóknarflokkurinn hætti við
sig 4 þingsætum. Sigur þess flokks
byggðist á ýmsum orsökum, eink-
um kaupfélagsvaldinu, sem Fram-
sóknarflokkurinn hefir víða um
land misnotað í pólitískum til-
gangi í stórum stil. Ennfremur dró
til þessarar útkomu hin einkenni-
lega aðstaða, sem flokkurinn hafði
við þessar kosningar: Hann afneit-
ar þjóðnýtingu og sósíalisma og
sver af sér allt þvi likt.
Við þetta vinnur hann miðflokks-
menn og ýmsa hægrisinnaða, gætna
menn, er lögðu trúnað á fullyrð-
ingar forystumannanna. En um leið
og Framsóknarflokkurinn ber sér á
brjóst og sver af sér sósíalismann,
er samið á laun, um að sósíalistar
og kommúnistar kjósi Framsóknar-
menn, þar sem þeim liggur á.
En meginástæðan fyrir
Kjördæma- þingmannaf jölgun
skipunin. Framsóknarflokksins
er hið geipilega og á-
takanlega ósamræmi milli þing-
mannatölu og atkvæðamagns hvers
flokks. Kemur það glöggt fram i
því, að um leið og Sjálfstæðisflokk-
urinn fær rúniar 24 þús. atkvæða
og 17 þingmenn, fær Framsóknar-
flokkurinn með 1414 þús. atkvæði
19 þingmenn. Þessi útkoma er full-
komin endaskipti á lýðræðinu. Hún
er' afleiðing þeirrar ranglátu kjör-
dæmaskipunar og kosningatilhög-
unar, sem vér eigum við að búa.
Stjórnmálaflokkar, sem þykjast
hyggja stefnu sina á lýðræði, geta
ekki til langframa staðið gegn þvi,
að hver þingflokkur fái þingmanna-
tölu i réttu hlutfalli við atkvæða-
magn sitt. Meðan fjöhnennari flokk-
ur liefir færri þingmenn, er ekki
hægt að nefna lýðræði í söniu and-
ránni.
Að visu má búast við, að Fram-
sóknarflokkurinn berjist í lengstu
lög gegn lagfæring á misréttinu.
Hann einn græðir á því, og pólitísk-
ur þroski forráðamanna hans hefir
ekki verið meiri en svo, að í þessu
máli hefir liann alltaf verið íhalds-
flokkur ranglætisins. En eins og hin
harða barátta 1931—1933 fyrir rétt-
látari kjördæmaskipun knúði Fram-
sóknarflokkinn loks til undanhalds,
mun einnig nú verða hin sama nið-
urstaða, ef málinu er fylgt fast eftir.
Spurningin er aðeins, hverja leið