Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.02.1938, Qupperneq 11

Þ J Ó Ð I N
7
Fréttabálkur
frá útlöndunn.
Fríðarvilji — fórnarvilji.
Róstusamt er nú víða um lönd
og viðsjár miklar með ýmsum ])jóð-
um. Margir óttast, að til nýrrar
heimsstyrjaldar muni draga þá og
þegar, og því miður er sá ótti á
rökum reistur.
Miklu meira fé er varið til hern-
aðarundirbúnings en nokkurn tíma
áður, og meiri áherzla er á það
lögð, að húa lieilar þjóðir — allan
almenning — undir styrjöld, en
dæmi eru til frá fyrri tímum.
Og þó fullyrða stjórnendur þjóð-
anna, að þeir vilji frið. Það er
vafalaust rétt: Þeir vilja allir frið,
ef þeir þurfa ekki að færa friðar-
hugsjóninni fórnir, sem þeir telja
of þungar.
Friðarræður eru þvi engin sönn-
un fyrir friðarvilja. Fórnarviljinn
— viljinn til þess að slá af kröf-
nm sínum og fórna hagsmunum —
er sú eina sönnun fgrir friðarvilja,
sem nokkurt gildi getur haft.
En þessi fórnarvilji virðist ekki
vera fyrir hendi í nógu rikum mæli
hjá stórveldunum, en það er á
þeirra valdi, og engra annara, að
halda uppi friði í heiminum.
Aðstöðnmunur stórveldanna til
þess að sjá þegnum sínum farborða
er mikiU. Ef dregið væri úr lion-
um, og ef þjóðabrot, sem lögð hafa
verið undir önnur ríki, væri leyst
úr ánauð, þá mundi verða hjartara
framundan í friðarmálunum.
Þjóðabandalaginu var fengið það
göfuga hlutverk, að skapa frið á
mUli þjóðanna. Það liefir brugðizt
í þessu lilutverki sínu. Það hefir ef
til vill frestað styrjöldum, en það
Iiefir ekki læknað þær meinsemd-
ir, sem liklegastar eru lil þess að
valda styrjöldum, og jafnvel aldrei
gjört verulega tilraun til þess. En
öruggur friður fæst aldrei, fyrr en
þau mein eru horfin.
Traust manna á Þjóðabandalag-
inu er því að miklu leyti farið út
um þúfur. Vonir margra manna
standa nú til þess, að stórveldin
jafni ágreiningsmálin, áður en það
er um seinan — ekki á fundum
Þjóðabandalagsins, heldur með
samræðum og samningum dipló-
matanna, eins og áður tíðkaðist.
Aðalþættir í utanríkismálastefnum
stórveldanna.
Clemenceau kvað hafa sagt, að
stjórnvizkan væri í því fólgin, að
fá menn til þess að trúa þvi, að
stefnt væri að einhverju ákveðnu
marki, þegar raunverulega væri
stefnt að allt öðru.
Það stafar sjálfsagt nokkuð af
slikum sjónhverfingaleik stórveld-