Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.02.1938, Qupperneq 49

Þ J () Ð I N
ir>
var spurð um orsökina, sagðisl hún
ælla lil Ilannover, til þess að vera
nær elsklmga sínuin.
Um þetta varð rifrildi. Faðir
llennar kom að sjálfsögðu fram með
skýrar og ákveðnar mótbárur, og
móðir hennar grét og grátbað dótt-
ur sina um að láta ekki tilfinning-
arnar vaða með sig í gönur. Faðir
hennar þóttist mundi beita lagaleg-
um ráðstöfunum, til að koma í veg
fyrir þetta, — og í Þýzkalandi, eins
og það var fyrir slríð, gátu feður
auðveldlega lieft athafnir dætranna
á þann lnitt, — en allt kom fyrir
ekki. Anna kom i veg fyrir allar
aðgerðir hans, með því að stelast
hurtu eina nóttina, en hréf skildi
hún eftir.
Annað veifið skrifaði Anna móð-
ur sinni, sem hún nnni auðsjáanlega
mjög' mikið. Hún sagðist vera ákaf-
lega hamingjusöm, og unnusti henn-
ar væri henni allt í öllu.
Því næst fluttist Wynanky lil
Kölnar. Hvattur af yfirforingja sin-
mn, hugðist liann að rétta við fjár-
hag sinn með því að flytjast frá
dýrari herdeild, sem át upj) öll laun
hans og stvrk og fé það, sem hann
gat aflað sér Iijá okurkörlum, og
fékk þvi stöðu við velfræðingasveit-
ina, en í æsku Iiafði hann tekið
verkfræðipróf. Hann var gerður að
yfirforingja, og fékk þannig hærri
laun en útgjöldin voru viðráðanleg.
Skömmu siðar andaðisl faðir
Iians, og' eldri hróðir hans, sem tók
við eignunum, taldi þær svo niður-
níddar, að hann þóttist með engu
móti geta styrkt ættingja sína.
Nú kunna menn að spvrja, hvern-
ig á því hafi staðið, að Wynanky
giftist ekki ástmev sinni, en að öll-
um líkindum hefir hann ekki getað
]>að fjárhagsins vegna. Önnur gat
ekki ástæðan verið, því að það er
engum efa undirorpið, að þau voru
mjög hamingjusöm.
* * *
Það olli Önnu sárum áhvggjum,
þegar Wvnanky játaði það fyrir
henni, að fjárhagsörðugleikar lians
væru svo miklir, að yfirmaður hans
liafði blandað sér i málin. Þessi yf-
irforingi var ströngu vanur, og
miklu þröngsýnni en foringi hús-
aranna, sem tók ekki liörðum hönd-
um á gleðilífi liðsforingjanna. Yfir-
foringinn ranpsakaði fjárreiður
Wynankys,, en hann sknldaði ekki
einungis óhemju, sem hann var sið-
fer'ðilega tilneyddur að greiða, held-
ur voru flestir kaupmenn í horg-
inni á eftir lionum með kröfur.
Wynanky þráhað vini sína og hróð-
ur um lán, en það litla, sem hann
fékk með þvi móti, var eins og dropi
i liafið.
Það kom að þvi, að hann varð
að játa það fyrir yfirforingjanum
a'ð aðstaða Iians væri með öllu von-
laus. Hann var eignalaus og auðsjá-
anlega myndi hann neyðast til að
yfirgefa hermennskuna og hyrja á
öðru, og það liefði hann vafalaust
gert, ef að liðsforingi úr herfor-
ingjaráðinu hefði ekki komið af
hendingu i heimsókn. Yfirforinginn
nolaði tækifærið til að kasta nokk-
uru af ábvrgðinni vfir á herðar hans
og liðsforinginn úr herforingjaráð-
inu spurðist fyrir um kosti Iians og