Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Side 67

Stefnir]
Gersemar sveitaþorpsins.
353
— nei, síður en svo! Þeir virtu
hana allir og höfðu í hávegum,
ungu mennirnir. Margur þeirra
mun þó hafa rennt til hennar hýru
auga, — en þeir vissu það vel,
að hún var þeim öllum æðri, eins
og Guðsmóðirin flóðborna yfir há-
•aJtarinu í kirkjunni.
Pétur Melzer var vanur að
segja sem svo: „Resí, finni eg
þann mann, er þér hæfi, þá tek
hann til mín, sem væri hann
sonur minn. Því að aldrei máttu
frá mér fara — nei, aldrei! En
hvar eg ætti að finna hann, það
veit eg ekki. Því að þó að keisar-
inji sjálfur kæmi í gullvagni, þá
aiundi eg naumast telja hann þér
samboðinn!“
En hún svaraði: „Vertu rólegur,
faðir minn, því að vita máttu, að
það á ekki fyrir mér að liggja.“
Og hún bar sig tígulega, sem
væri hún við því búin að vísa
a bug keisaranum sjálfum.
Klerkurinn sagði oft, að það
V£sri aðeins einn staður, er henni
hyfði. ij^n ætti ekki að ganga
niður á við til nokkurs manns
heldur upp til hinna heilögu —
nun væri sjálfkjörin systir í
laustur „móðurinnar flóðbornu“.
^ En hvert skifti, er klerkurinn
fðn a:ð ympra á því, gaf Pétur
gamli honum hnefafylli af gull-
dölum, svo að hann þegði. Því að
hann mátti ekki til þess hugsa, að
láta hana frá sér — nei, og ekki
heiöur þangað upp eftir.
Og hún sagði það líka sjálf, að
íorsjónin ætlaði henni ekki þá
leið. Hún hefði nóg að hirða um
á heimili föður síns og meðal
hinna þurfandi í þorpinu.
Þá var það, að velskur*) sveinn
kom í vist til Péturs Melzers.
Þeir eru iðulega að flækjast
hér, þessir velsku peyjar, segir
öldungurinn. Ýmist að betla, eða
pranga með glysvarning, eða leita
sér atvinnu. Og okkur er lítið um
þá gefið. En líklega er það svo,
að þá brestur viðurværi heima í
landi sínu. Svo að ekki er um það
að fást, þó að þeir leiti hér á,
eins og bitvargur.
Pétur hafði síður en ekki mætur
á hinum velska flakkara; en hins-
vfegar var honum í hvívetna sýnt
um eigin hagsmuni. Og honum
leizt þegar óvenju-rösklega á
þennan svein. Hann var bæði
mjúkvaxinn og sterklegur, og ekki
kröfufrekur um kaupgjald né við-
urværi. Og svo tók hann hann.
En viti menn, það leið ekki á
löngu áður en hann setti allt þorp-
ið í uppnám, þessi velski piltu'ngi!
*) Velskur = ítalskur.
23