Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Qupperneq 69

Stefnir]
Hún hafði ekki verið því alls-
kostar samþykk, er faðir hennar
réð hann til sín. En nú er hann
Var þangað kominn og reyndist
nýtur, þá lét hún það gott heita.
En ekki leit hún í þá átt, er
hann var, né talaði til hans auka-
tekið orð, nema þegar nauðsyn
bar til, að hún segði fyrir um
störf hans.
í'ví meira, sem aðrar stúlkur
^rógu sig að honum, því f jær stóð
kún. Og þótt hann syngi og trall-
aði þegar hún var nærstödd, svo
glymdi í öllu, þá fékk hann
hana ekki einu sinni til að líta
við sér.
Við þétta varð húskörlunum
aeldur enn ekki dillað, einkum
Vegna þess, að orð lék á að hann í
fyrstu hefði litið blíðari biðils-
augum til önnu Resí, en nokkurr-
ar annarar og staðið marga nótt
« vínviðarteinunganna undir
^ugganum hennar og beint söng
aiuum upp í grænu hlerana, sem
enni varð þó ekki að opna —
e ki svo mikið sem í hálfa gátt.
Hað var sök sér, þó að ungu
ennirnir hentu gaman að þessu
Sln í milli, en hitt var glapræði,
a Heipra um það í veitingahúsinu,
ems 0g þejr gergu jðuiega. Sjálf-
r minntist hann aldrei á önnu
6ai að fyrra bragði.
355
„Heyrðu, Luigi“, mælti einn
þeirra einu sinni sem oftar, „fer
ekki vel á með þér og dóttur hús-
bónda þíns? Hún lítur aldrei í þá
átt, sem þú ert!“
„Nei,“ svarar hann — því að
þeim velsku verður aldrei svars
vant — „nei, hún gætir sín vel!
Brennt barn forðast eldinn! Hún
er hrædd við augun í mér. Hún
veit, hvernig undan þeim svíður!
Á ykkur getur hún horft, svo
lengi sem vera vill!“
Þeir hlæja að honum. „Nei —
ónei, hún virðir þig ekki meira en
skarnið, sem hún gengur á —
það gerir hún ekki, hún Anna
Resí! Þér er víst óhætt að syngja
og stynja og lygna augunum svo
lengi sem þér þóknast“ — segja
þeir — „hjá henni færðu ekki svo
mikið sem bros til að guma af!“
„Ekki svo mikið sem bros!“
segir hann, og rekur upp hlátur
mikinn, en blóðið færist honum
til höfuðs. „Af rauðum vörum
hennar get eg fengið kossa svo
marga, sem eg vil nýta!“
Það var ekki rétt gert, að erta
hann með slíkum orðum. Og enn
síður, að þeir létu þetta berast til
önnu Resí, og það með, að hún
skyldi gæta sín fyrir honum.
Hana setti rjóða, er hún frétti
þetta, og lá við að hún tæki því
23*
Gersemar sveitaþorpsins.