Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Page 71

Stefnir]
þrútinn í andliti — af víni — sól-
arhita — eða geðofsa —?
Anna Resí lítur á hann — og
sennilega bregður henni nokkuð,
en stendur þó kyr við sáinn stóra,
°g hellir í hann vínberjunum úr
Pokanum — hægt og gætilega sem
áður.
„Ert þú þarna, Luigi?“ segir
hún hátt og stillilega. Stúlkan,
seni úti var í garðinum, heyrði til
hennar.
„J4“, svarar hann snöggt og í
skjálfandi róm. „Eg er hér. Og
eg er þyrstur-------þyrstur!“
„Ertu það?“ segir hún, tekur
vínberjaskúf upp úr sánuin og
féttir honum.
Hann kreistir berin í hnefa sín-
nm svo fast, að lögurinn spýtist
nt um greiparnar. Síðan fleygir
hann þeim fyrir fætur henni,
traðkar á þeim og hlær óðslega.
„Þannig fer þú með mig“, seg-
lr hann. „Eg er ekki til annars
hæfur, en að ganga á mér — eða
er ekki svo? .... Eg hefi lagt
hjarta mitt fyrir fætur þér, og
þú hefir traðkað á því — frá því
fyrsta að eg kom hingað — unz
skór þínir eru orðnir rauðir sem
]óð .... Og þú hefir kreist úr
þyí hvern blóðdropa! Þú veizt það
Víst vel, Anna Resí ...‘. En nú
shal því vera lokið! Eg er þyrstur,
357
hefi eg sagt þér! En ekki í vænu.
vínberin þín .... í varir þínar
þyrstir mig, Anna Resí! .... Og
svo sannarlega sem sólin er rauð
í kvöld, skal eg kyssa þær rauð-
ar — og svo lengi sem eg vil —
sem lengi sem eg vil!“
Hún gengur fast að honum og
réttir út hendina, sem hún heldur
um sigðina. Því að hún er hvergi
smeik, hún Anna Resí.
„Vík til hliðar“, segir hún. „Þú
ert drukkinn — og veizt ekki hvað
þú segir. Þú ert fátækur og um-
komulaus, og fyrir þá sök hefi eg
ekki viljað amast við þér. En gæt
vel orða þinna, það segi eg þér!
Því að með einu orði get eg kom-
ið þér veg allrar veraldar!“
„Rétt er það“, segir hann og
hlær snúðugt. „Þú getur látið reka
mig burtu eins og hund — það
geturðu! En muna skaltu eftir
mér, Anna Resí! — það skaltu!"
„Vík frá mér“, segir hún, og
réttir aftur út hendina — með
drotningar-myndugleik.
En þá slær hann sigðina úr
hendi hennar, vefur fast um hana
báðum höndum og ber hana eins
og lamb langt inn í hlöðuna.
Stúlkan kallar á hjálp, og í
sama bili eru húskarlarnir komn-
ir. —
Þeir ryðjast inn í hlöðudyrnar,
Gersemar sveitaþorpsins.