Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Qupperneq 74

360
Gersemar sveitaþorpsins.
[Stefnir
fengið að tala við „patrónuna".
Hann átti sem sé við húsfreyjuna.
En er Anna Resí heyrir að hann
er pílagrímur — einn hinna
mörgu, er leituðu hvíldar hjá
henni á leið til helgistaðarins,
gengur hún til dyra.
Þar stendur komumaðurinn, í
ferða-úlpu mikilli, með rifna skó
á fótunum, hrafnsvartan hár-
lubba, sítt skegg og sognar kinn-
ar. —
Hún horfir á hann — — og
heilsar honum: „Guð blessi þig!“
Þá víkur hún undan, sezt niður
og snýr baki við glugganum.
Hann fellur á kné á miðju gólfi,
eins og hann stóð, í úlpunni miklu.
„Traðkið á mér“, segir hann.
„Til þess er eg hingað kominn!
Eg er Luigi — hinn velski“.
Hún situr hreyfingarlaus og
horfir á hann.
„Eg var verri en þjófur — eg
var ræningi", segir hann og ber
sér á brjóst, „þegar eg lagði
hendur á yður! Guðsmóðir veit,
hvort eg hefði þyrmt lífi yðar, ef
yður hefði ekki komið hjálp. Eg
var verri en morðingi, því eg elsk-
aði yður!“
Hún situr hljóð, en hann mælir
ennfremur:
„Þið voruð mér sem faðir og
móðir — eins og systir og bróð-
ir. Þér voruð mér sem Guðsmóðir-
in sjálf, frá því fyrst er eg sá
yður. Þér voruð mér meira en all-
ar aðrar konur — hið helgasta í
heimi! Mín heitasta þrá var, að
mega kyssa rykið af fótum yðar.
Þess vegna voru það helgispjöll,
er eg lagði hendur á yður. Það
hefir presturinn sagt mér, enda
fann eg það sjálfur í hjarta mínu.
Mér er sem eg hafi lagt hendur
á föður minn og móður — já, á
heilaga mynd sjálfrar Guðsmóð-
ur....
Hefi eg og jafnan verið at-
hvarfs- og værðarlaus síðan, eins
og sá, sem öllu hefir glatað! Allt,
sem eg girntist, hefir mér að
engu orðið. Eg hefi verið afhrak
eitt og úrþvætti — enda er nú
þrek mitt að þrotum komið. „Það
eru laun synda minna, er að mér
þyrma“, sagði eg við prestinn. Og
hann samsinnti því. „Og nú skalt
þú fara“, mælti hann, „upp með
ánni, alla leið til líkneskisins helga
í þorpi því, er þú framdir óhæf-
una, og fá fyrirgefningu á henni.
Fyr munt þú aldrei öðlast frið“.
Og nú hefi eg ráfað meðfram
elfunni, alla leið heiman frá ætt-
stöðvum mínum — samfleytt
daga og nætur, til að fá lausn
synda minna hjá hinni heilögu
Guðsmóður. En þó fyrst og fremst