Sagnir


Sagnir - 01.04.1986, Side 24

Sagnir - 01.04.1986, Side 24
Óstýrilátur og heimtufrekur glanni? dæma hann. En er réttlætanlegt aö hlaupa yfir 700 ár og dæma Órækju á þeim forsendum? Tæplega. Ein helsta röksemdin fyrir hrotta- skap Órækju eru hin miklu rán sem hann fremur er hann fer meö flokka um héruð. Ef nánar er að gáð kemur í Ijós að þessi hegðan einskorðast ekki við Órækju og hans menn. Gunnar Karlsson ritar um þetta tímabil í Sögu ístands og segir þar m. a.: Herir bjuggu sig að jafnaði ekki út með nesti til langferða. Þeir urðu að lifa á framfæri bænda þar sem þeir voru staddir hverju sinni, þiggja mat eða ræna. Og menn héldu sig ekki við nauðsynjar einar ef þeir rændu á annað borð.18 Af þessu má Ijóst vera að ekki má dæma Órækju hvað þetta varðar nema dæma alla helstu höfðingja landsins um leið. Einnig er Órækja fordæmdur fyrir hörku við sveitunga sina á Vestfjörðum og þá jafnframt fyrir að hafa í liði sínu ribbalda og misindismenn. En þeim hinum sömu sem gagnrýna hann sést yfir að þetta er síöur en svo einsdæmi á tímabil- inu. Harka höfðingja í Vatnsfiröi við bændur á Vestfjörðum er alþekkt og í samtímaheimild er talað um „að afla til bús á vestfirsku". Án efa var misjafn sauður í fylgdarliði Órækju en tæplega er rétt að hrakyrðast út í Tilvísanir 1 Árni Pálsson: „Snorri Sturluson og íslendingasaga." Á víö og dreif( Rv. 1947), 166. 2 Árni Pálsson, 168. 3 Árni Pálsson, 172. 4 Ólafur Hansson: Gissur jarl (Rv. 1966), 45. 5 Gunnar Benediktsson: Skyggnst umhverfis Snorra (Rv. 1966), 163. hann einan fyrir þetta. Það var háttur höfðingja að hafa í þjónustu sinni nokkurs konar lögreglusveit og víst er að í þeim hópi manna hefur verið margur ofstopamaðurinn. Mér virðist Ijóst að Árni og Ólafur dæma Órækju út frá siðferðishug- myndum 20. aldar í stað þess að dæma hann út frá samtíð sinni. Þeir kippa honum út úr samfélagi blóð- hefndar og setja undir mælistiku nú- tímans. Ég er hræddur um að flestir höfðingjar Sturlungaaldar, og þar með taldir þeir Gissur og Snorri, myndu missa æruna ef þeir hlytu við- líka meðferð sagnfræðinga og Órækja. Höfuðorsökin fyrir hörðum dómum Ólafs og Árna er sú að þeir vilja fegra minningu Gissurar og Snorra. Órækja líður fyrir það að hann er hinn sigraði í viðureigninni við Gissur og hann skilur ekki eftir sig listaverk eins og Snorri. Árni og Ólafurtelja báðir að ekki megi treysta um of á frásögn Sturlu Þórðarsonar, hún sé langt frá því að vera hlutlaus er að þeirra mönnum kemur. Grein Árna hefur reyndar þann yfirlýsta tilgang að sýna fram á að svo sé, og Ólafur seg- ir í kaflanum „Eftirmæli Gissurar jarls“: „Fyrsta ólán Gissurar að þessu leyti var það að Sturla Þórðarson skyldi rita meira um sögu hans en nokkur annar maður.“19 En má ekki 6 Gunnar Benediktsson, 150. 7 Gunnar Benediktsson, 163. 8 Gunnar Benediktsson, 144. 9 Árni Pálsson, 170. 10 Sturla Þórðarson: íslendinga saga. Finnbogi Guðmundsson annaðist útgáfuna (Rv. 1974), 152. 11 Gunnar Benediktsson, 151. 12 Árni Pálsson, 175. spyrja á móti: Er nokkurt mark tak- andi á ritum þeirra Ólafs og Árna þar sem þeir eru langt frá því að vera óhlutdrægir í dómum sínum um menn og málefni? En hvernig var Órækja Snorrason? Ég sé hann fyrir mér sem mann sem dreymdi um auð og völd. Til þess aö reyna að ná þessum markmiðum sín- um beitti hann ýmsum brögðum og má víst segja að sum þeirra hafi verið nokkuð harðneskjuleg á mælikvarða okkar tíma en í fullu samræmi við tíð- aranda Sturlungaaldar. Órækja var um margt drengskaparmaður. Hann hélt gerðar sættir, ólíkt ýmsum sam- tímamönnum sínum. Höfundur er sammála Gunnari Benediktssyni í því að aðstæður hafi verið Órækju í óhag. Snorri faðir hans kom oft illa fram við hann og á honum voru svikn- ir eiðar. Þetta firrir hann þó ekki ábyrgð á verkum sínum og sum þeirra orka vissulega tvímælis svo ekki sé meira sagt. Hins vegar verður algerlega vísað á bug sleggjudómum um að Órækja hafi skorið sig úr með ófyrirleitni og ofbeldi eins og Árni og Ólafur vilja halda fram. Nær sanni er að Órækja hafi verið dæmigerður höfðingi á Sturlungaöld, harðskeyttur og fylginn sér, hvorki betri né verri en samtíðarmenn hans. □ 13 Sturla Þóröarson, 220. 14 Sturla Þórðarson, 223. 15 Gunnar Benediktsson, 164. 16 Ólafur Hansson, 54. 17 Sturla Þórðarson, 224. 18 Gunnar Karlsson: „Frá þjóðveldi til konungsríkis." Saga Islands 2 (Rv. 1975), 44. 19 Ólafur Hansson, 143. 22 SAGNIR
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108

x

Sagnir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sagnir
https://timarit.is/publication/1025

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.