Nýtt Helgafell - 01.06.1956, Blaðsíða 12

58
NÝTT HELGAFELL
mundi ganga að Jarpi. En það var eins og
enginn kæmist þar að neinni niðurstöðu.
Ég spurði móður mína oft einslega í eld-
húsinu: ,,Hvað heldur þú að gangi að hon-
um Jarpi?“
,,Ég held það sé eitthvað innvortis,“
svaraði hún.
Ætli sé ekki hægt að finna það í lækn-
ingabúk Jónassens?"
,,Það held ég ekki,“ svaraði hún.
,,Heldurðu hann deyi?“
Móðir mín var sannorð kona og svar-
aði: ,,Ég veit það ekki.“
Þá var eins og eitthvað dytti yfir mig.
Ég ætlaðist til, að hún svaraði: ,,Ætli hon-
um batni ekki, þegar grös fara að gróa.“
Einhverjir hrossglöggir menn af öðrum
hæjum voru látnir líta á Jarp, og eitthvað
var gert til að lækna hann. Ég man ekki,
hvað það var. Ég man ekki hvort var leit-
að til Eyjólfs hómópata. En allar tilraunir
urðu til einskis.
Ég vorkenndi vesahngs Jarpi ákaflega.
Ég þjáðist með honum. Mér var svolítill
léttir í að tala við hann: Elskulegi Jarpur
minn! Ætlarðu að fara að deyja frá okkur?
Eiga góðlegu dökku augun þín að lokast
fyrir mér að eilífu? Á ég nú bráðum aldrei
að fá að sjá þau horfa á mig, fallegustu
augu, sem ég hef séð? Mér finnst ég geta
ekki lifað, ef þú deyrð. Þú hefur verið bezt-
ur við mig af öllum hestum. Þú hefur
aldrei hrekkt mig. Þú hefur alltaf staðið
kyrr, þegar ég hef sótt þig, alveg eins og
þú værir að bíða eftir mér. Þú hefur aldrei
boðið mér rassinn, og mér hefur alltaf
fundizt þú ‘hugsa gott um mig. Þú hefur
aldrei fælzt með mig, bara einu sinni dott-
ið með mig í Aurnum. Það var reyndar
slæm detta, Jarpur minn! Ég sentist fram
r og lenti með ennið á hörðum steini.
Það var mikið högg. Ég fékk mikið sár á
ennið. Það blæddi mikið, og ég gat ekki
komizt með mönnunum út á Steinafjöru
tii að taka á móti frönsku skonnortunm,
sem þá var að stranda. Þá varð ég afarreið-
ur út í þig og bölvaði þér. Ég sagði þú
værir helvítis bykkja og andskotans jálkur,
og gott ef ég kjaftshöggvaði þig ekki. Það
sár var grætt með hégóma, og það er fyrir
löngu gróið, og ég er búinn fyrir löngu að
iðrast þessarar syndar og fyrirgefa þér. Nú
finn ég, að ég hefði ekki átt að reiðast þér
og ekki bölva þér og ekki kjaftshöggva þig,
ef ég hef gert það. Ég hefði átt að skilja
þig. Þú varst orðinn gamall og stirður og
slitinn. Þú hafðir borið marga þunga bagga
í fjölda ára og margar þungar klyfjar yfir
margar sveitir og vaðið mörg stórvötn,
ströng og ísköld, til þess að ég gæti lifað.
Og oft ertu búinn að bera mig á bakinu
þínu, bevgðu undan þungum byrðum, og
oft hef ég heyrt þig stynja undir mér af
þreytu og lúa. En ég hef aldrei sýnt þér
meðaumkun. Ég hef barið þig áfram, lam-
ið fótastokkinn, kippt í tauminn og skamm-
að þig. Ég bið þig að fyrirgefa mér vonzku
mína. Og þú mátt ekki deyja frá okkur.
Ég skal alltaf vera góður við þig, ef þú
heldur áfram að lifa. Það yrði aldrei gam-
an á Hala eftir að þú værir dáinn. Og það
yrði aldrei gaman í eilífðinni, því að fólkið
segir, að það sé óvíst, að þú hafir ódauðlega
sál. Hafir þú ekki ódauðlega sál, þá vil ég
ekki hafa hana, Eilífð, sem maður sæi þig
aldrei í, yrði leiðindi án nokkurs endis. Ei-
lífð án þín og Seppa og Huppu væri eins
og haf án franskra jakta.
Svona talaði ég oft við Jarp, stundum í
huganum, þar sem ég var einn á ferli, en
af þé