Nýtt Helgafell - 01.06.1956, Blaðsíða 47

TONLIST
Tónleikar Sinfóníuhljómsveitar
íslands
Það voru mjög ánægjulegir tónleikar, sem
Sinfóníuhljómsveit Islands hélt í Þjóðleik-
húsinu þ. 8. maí undir stjórn doktors Páls Is-
ólfssonar. Þar kom margt til greina: Mjög að-
laðandi efnisskrá, í heild prýðilegur leikur
sveitarinnar, fyrsta flokks einleikari og síð-
ast en ekki sízt kunnátta og músikgleði okk-
ar ,,maestro'' Páls.
Hljómleikarnir hófust á hinum undurfagra
forleik Mendelssohns „Fingals hellir", sem
er eitt fegursta verk sinnar tegundar. Að
undantekinni hjáróma rödd frá trompet á ein-
um stað, var verkið vel leikið, og stjómaði dr.
Páll því af skilningi og tilfinningu. Næst kom
svo músik úr Rosamunde Schuberts, ■— þess-
ar yndislegu melódíur, sem smjúga inn í
hlustandann og lyfta sálinni í æðra veldi.
Aðeins í síðasta dansinum fannst mér
tempóið ívið of hratt.
Þriðja verkið var svo Klarinett-konsert
Mozarts í A-dúr, K. 622. Einleikarinn Egill
Jónsson sýndi að mörgu leyti afburðaleik.
Tónn, sem er bæði mikill og fagur, ásamt
óbrigðulli smekkvísi, eru aðaleinkenni Egils,
en tæknin er honum algjört aukaatriði. Á
stöku stað fannst mér hljómsveitin leika full
sterkt undir, og í síðasta kaflanum hefði ein-
leikarinn mátt skerpa spilið meira, en í heild
var samleikurinn prýðilegur og túlkunin oft
frábær.
Síðast á efnisskránni var 1. sinfónían eftir
Beethoven — túlkuð af fjöri og skýrleika,
sem verkið útheimtir. Mistök urðu í fyrsta
kaflanum, þegar tréblásarar halda áfram
með kaflann, í staðinn íyrir að endurtaka
eins og hinir. Eins fannst mér úrvinnsl-
an í sama kafla ekki nógu rytmisk hjá fa-
gotti, óbói og flautu, er þau spila hvert á
eftir öðru byrjunarmótívið með hröðu undir-
spili strengjanna (einn fegursti staður verks-
ins). Að öðru leyti var frammistaða stjórn-
anda og sveitarinnar prýðileg, með gífurlegu
tempói í síðasta kaflanum a la Toscanini. Dr.
Páll vann hugi og hjörtu áheyrenda með
sinni óskeikulu tilfinningu fyrir músikinni —
skaphita og sannri músíkgleði, sem hjálpaði
honum yfir allar torfærurnar, sem hljóta að
vera á vegi, er óvanur maður stjómar
heilli sinfóníuhljómsveit. Hlustendur tóku tón-
leikunum með geysilegum fagnaðarlátum.
RÖGNVALDUR SIGURJÓNSSON
lauslega á gagnrýnendur dagblaðanna og
það hvernig þeir hafa skilað hlutverkum sín-
um á leikárinu. En kannske er bezt að leiða
það hjá sér. Þó verð ég að segja, að leik-
dómari, sem getur móðgað leikara með því
að nota um frammistöðu hans á leiksviði
setningu eins og „fór einkar smekklega með
hlutverk sitt að vanda", virðist ekki taka
starf sitt mjög alvarlega.
. Ég vil svo að endingu minnast litla álfsins
sem í lok Jónsmessunæturdraumsins nennti
ekki þessum hlaupum lengur, en teygði sig
bara og hélt áfram að sofa, en það er sú in-
dælasta minning, sem ég á úr leikhúsunum í
vetur. Ég vona samt, að leikarar okkar og
aðrir frammámenn leikmála taki hann sér
ekki til fyrirmyndar, heldur verði enn vök-
ulli ef nokkuð er.
ÞORSTEfNN HANNESSON