Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 20
18
Lítill krakki grét sáran yíir eyðilögðum bíl hinum megin
á götunni, og tárin komu jafnharðan aftur, þótt hann reyndi
að þurrka þau af.
Gömul kona með bólgnar hendur eigraði niðurlút með sorp-
fötu inn f port.
Rétt hjá mér léku sér tvær hvítar dúfur. Augun í þeim tindr-
uðu dökk og þær kurruðu ástfangnar út í heiminn, lyftu hvít-
um vængjum og flögruðu léttar í rennusteinunum. Glampandi
regndropamir hrutu af þeim eins og sindur. —
Gamall drykkjumaður kom til mín, slagandi eftir akbraut-
inni. Hann rétti mér skjálfandi, beinabera hönd og settist
þyngslalega á bekkinn við hliðina á mér.
— Þú átt að vera glöð, sagði hann í ávítunarrómi. — 1
kvöld gengur hann í norðanátt. — Af hverju ertu að gráta?
Ég leit upp og strauk mér í framan með skýluklútnum
mínum.
— Ég er ekki að gráta, sagði ég. — Ég fékk bara ofbirtu
í augun.
Hann dró fram svartadauðaflösku og skyggndi hana við
áólu. Hún var tæplega hálf.
— Þetta er dauði, sagði hann, dálítið upp með sér. — Viltu
dreitil?
Það var ekki amalegt að fá afréttara, og ég tók við flösk-
unni orðalaust og drakk vænan teyg. Það var óblandaður
svartidauði og mér varð snöggvast dálítið óglatt. Svo færðist
um mig notalegur ylur. Drykkjumaðurinn gaf mér auga.
— Ég held þú hafir gott af að reykja eina sígarettu, sagði
hann.
Hann dró tvær þvældar sígarettur upp úr brjóstvasanum
og gaf mér aðra. Ég kveikti í og var nú hætt að skjálfa að
mestu, og fann minna til kuldans. Fegurð dagsins hófst upp
í æðra veldi og nálgaðist æ meir hið alfullkomna.
Drykkjumaðurinn tók að raula sálm rámri röddu, en fór út
af laginu og hætti.
— Heyrðu, áttekki túkall? spurði hann hás.