Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 54

52
það kemur fyrir endrum og eins, að við fóum okkur flösku.
Ég man eftir einu fylliríi, sem við lendum í saman, og það
endar uppi í fjalli, og ég man eftir því vegna þess að þegar
við förum á þetta fyllirí, er ég nýbúinn að taka myndatöku-
sýkilinn, sem síðan loðir við mig, og er með vélina með-
ferðis, og einhver tekur mynd af okkur Gvendi, þar sem við
erum með sinnhvora svartadauðaflöskuna milli fótanna og
sinnhvorn kvenmanninn í fanginu.
En þetta er fyrir tíu órum. Þegar Gvendur kemur í sérvo-
lettinum inn Álfhólsveg og stoppar og kallar, þá veit ég að
það eru ósköp litlar líkur fyrir því að við eigum eftir að lenda
saman á fylliríi oftar á ævinni. Það er nefnilega ekki nóg
með að ég sé ennþá með skófluna og hakann og Gvendur
orðinn sterkríkur á burgeisamælikvarða, heldur er ég fyrir
fáeinum mínútum búinn að lesa um hann glettilega góða
grein í Vikublaðinu, sem í þriðja skipti á jafnmörgum vikum
kallar hann kvennabósa og fylliraft. Tilefnið er kosningarnar,
sem standa fyrir dyrum, og það lítur helzt út fyrir að Viku-
blaðið sé ákaflega hneykslað yfir því að Gvendur skuli vera
í framboði. Það kallar hann „flöskuframbjóðandann" og
„kvennakandidatinn" og fleiri dónalegum nöfnum og heimtar
að hann taki framboðið aftur, og þó að ég sé lítið inni í pólitík,
þá þykist ég vita að Gvendur muni fara varlega í kvennafar
og fyllirí fram yfir kosningar, einkanlega þar sem hann er
kominn í meiðyrðamál við Vikublaðið.
Og þannig hefur hann í ýmsu að snúast þennan sólbjarta
sumardag, þegar hann rekur hausinn út um gluggann á
sérvolettinum og biður mig að tala við sig sem snöggvast.
Mér dettur strax í hug að Gvendur sé byrjaður að smala,
því að þó hann sé ekkert guðslamb og skipti varla tíkalli án
þess að græða á því, þá verður það ekki af honum skafið
að hann er mesta jarðýta til allrar vinnu. Og þegar ég segi
Inga eins og er að ég hafi ekki séð 3000 krónur síðan ég gifti
mig og fer upp á veg og Gvendur heilsar mér með handa-