Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 106

J Ö K U L L
JAKOBSSON
Skip koma aldrei aftur
Skipið blés í fiarska.
Pilturinn lá við hliðina á henni og hlustaði á regnið bylja
á þakinu. Létt og þungt og stöðugt. Þungt og jafnt.
Drykkjurúturinn öskraði úti á götunni. Langdregið gólið í
honum skarst eins og útburðarvæl gegnum náttmyrkrið.
Regnið gerir mig þyrstan, sagði pilturinn. Ég heyri það
falla allt í kringum mig, en það svalar ekki. Það ýrir drop-
unum á varir manns, æsir upp þorstann, en veitir enga svölun.
Ef þú ert þyrstur, þá er vínflaska í skápnum við rúmið, sagði
hún.
Vín, sagði hann og hló góðlátlega eins og maður, sem
biður um eitur, en fær sælgæti í misgripum.
Pilturinn fann augu stúlkunnar hvíla á sér en hann hélt
áfram að virða fyrir sér myndina á veggteppinu, sem hékk
fyrir ofan rúmið. Fyrirmyndin var sótt í útlent ævintýri: ridd-
ari leggur til atlögu við gínandi dreka með sverð eitt að vopni.
Af hverju segirðu ekkert? spurði hún. Því hnyklarðu brún-
ir og starir út í bláinn?
Ég var að velta því fyrir mér, hvort honum muni takast að
leggja drekann að velli. Hann er aleinn gegn ófreskjunni.
Aldrei geturðu verið eins og þú átt að þér. Þetta er gömul
lygasaga. Menn eru löngu hættir þeirri vitleysu að fara út í
lönd og drepa dreka. Kysstu mig heldur.
Hún lagði hendur um háls honum, og hann kyssti hana.
Þú kyssir mig öðruvísi en áður, sagði hún.