Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 111

109
alltaf sá eini, því fjöregg manns verður ekki gefið nema einu
sinni. Þeir sem síðar kynnu að verða á vegi mínum yrðu að-
eins dægrastytting, gaman, nauðsyn. Þú verður alltaf sá eini.
Dagar mínir allir fá birtu af þeirri einu nótt, er ég fann þig.
•Veiztu, að ég er vanfær?
Regnið buldi á þakinu, helltist úr loftinu af auknum ofsa,
eins og það vildi fjötra þetta hús, fjötra alla þessa borg við
jörðina. Hann horfði lengi út um gluggann án þess að svara,
starði út yfir hina votu, gráu borg. Sofandi fólk, sem vaknaði
á morgnana, gekk til verka á daginn, sofnaði hvert hjá öðru
á kvöldin; fæddist; lifði af því það var til; dó. Hvað batt þetta
fólk við vota gráa borg?
Ertu viss í þinni sök? spurði hann þurrum rómi.
Ég er viss, svarði hún og það var geigur í rómnum, geigur
blandinn eftirvæntingu og kynlegri gleði. Nú horfði hún ekki
lengur á hann, heldur starði út í fjarskann. Ég er ekki lengur
ein hinna mörgu, ekki lengur aðeins nafn í minningabók, ekki
lengur einvörðungu gleymt bros né grafið gaman. Ég er lif-
andi, lifandi, ég lifi þó þú farir og hugsir aldrei til mín. Hann
stóð kyrr í sömu sporum, en beygði sig niður og marði hálf-
reykta sígarettuna sundur í öskubakkanum, þrýsti með ber-
um vísifingri á glóðina unz hún sloknaði út.
Lofaðu mér því að koma aldrei aftur, hélt hún áfram, ró-
legri, alvarlegri röddu, ég gæti aldrei beðið þín í húsi, ég yrði
farin, horfin eins og allt fólk fer. Þú mundir knýja árangurs-
laust dyra um nótt og biðja þess, að þér yrði hleypt heim. Ég
get ekki beðið eftir því, sem aldrei verður. Og þú getur ekki
snúið þangað, sem enginn er fyrir.
Hann neri saman fingrunum svo að þeir urðu svartir af
öskunni. Hann var ofurlítið skjálfradda: Vertu ánægð nú.
Þú getur bent á mig og kallað mig svikara, þegar ég fer nú.
Þú hefur sigrað. Þú veizt, að héðan af kemst ég hvergi án
þess að hugsunin um ykkur elti mig, standi eins og veggur
milli mín og ...