Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 130

128
Á undan eru gengnar miklar ráðstefnur heima, eins og
verið sé að ráða stórmáli til lykta. Ef til vill er það svo. Það
munar um hvern munninn að fæða. Hins vegar er faðir minn
á leið í atvinnuleit á fjarlægt landshom, og móðir mín kysi
gjaman að hafa mig, sem elztur er, hjá sér til halds og
trausts. En ég tek sjálfur af skarið: Ég vil vinna fyrir mat
mínum um sumarið. Mér er þegar ljóst, hvað það gildir.
Mér er heilsað af geltandi hundi, sem kemur á móti mér
alla leið út að hliðinu, virðir mig vel fyrir sér, eins og hann
sé að athuga, hvort hann eigi að hleypa mér irm fyrir. 1
fyrstu verður mér ekki um sel, kaupstaðardrengnum með öllu
óvönum skepnum, en brátt skilst mér á einhvem óvitaðan
hátt, að hundurinn sé ungur eins og ég og leikur meira en
alvara í háttum hans, enda er hann lagztur á maga og tek-
inn að hálfgjamma. Ég opna hliðið með gát, hef ekki augun
af hvutta, hnika mér inn fyrir fet fyrir fet. Þetta er ungur
hundur, miðlungi stór, loðinn með hvítar tær. Ekki skal það
spyrjast, að ég renni af hólmi fyrir einum hundi fyrr en í
fulla 'hnefana. Slíkt gera ekki drengir, sem fara að heiman
til sumardvalar sem vaxnir væru. Hvutti liggur á maganum
og sperrir eyrun. Ég geng að honum, leggst á annað hnéð
fyrir framan hann, hef ekki af honum augun. Og fyrr en
varir er hann oltinn um hrygg, rís síðan söngglega á fætur
og hleypur til bæjar; stanzar þó miðja vega og gáir, manar
mig til fylgdar. Ég læt þá ekki standa á mér. Upp frá þessu
erum við Lappi vinir.
En konan í kotinu hefur nú orðið þess vör, hvað í efni er.
Hún snarast út úr dyrunum, hálfhleypur á móti mér, ung kona
og létt á fæti, eins og álfamær úr sögu. Hún byrjar á að af-
saka hundinn, þetta sé hvolpur, óttalegur glanni og mesta
aulakerti enn þá. Nú er hvutti lagztur að fótum henni, og
hún mælir til hans ávítunarorðum, eins og hún sé að siða
eftirlætiskrakka. Síðan réttir hún mér höndina, sleppir minni
ekki aftur, heldur leiðir mig til bæjar. Upp frá því hverfur
mér allur geigur, og þessi unga kona gengur næst móður